Ode aan tante Annie

Tante Annie, de zuster van mijn moeder, stierf vandaag vijftien jaar geleden. Heb nooit iets over haar geschreven omdat ze zo stabiel en lief was. Er zijn weinig verhalen over haar te vertellen. Gisteren bedacht ik me dat het niet waar is. Er is een heel groot verhaal over haar te vertellen en dat ga ik nu doen. Het was altijd feest als tante Annie kwam en een nog groter feest als mijn nicht Anja mee kwam. Vier jaar ouder dan ik, mooi, lief en gezellig. Taartjes, koffie en de zusters vertelden verhalen van vroeger en soms kregen ze met z'n tweeën de slappe lach over iets uit het verleden. Dat was heerlijk om te zien.

Op het moment dat ik mijn moeder vertelde dat ik op vrouwen viel kreeg ze een gigantische woede aanval en sloeg de deur achter haar dicht. Ze vertrok naar tante Annie. Annie en Anja vingen haar op en spraken met haar. Vertelden haar dat ze me moest accepteren zoals ik was en lazen haar de les. Ma bleef bij ze slapen en kwam pas de volgende ochtend terug. Echt geholpen had het niet want ze was nog steeds woedend en bleef dat acht jaar lang. In die acht jaar spraken tante Annie en Anja vaker met haar om haar anders naar me te laten kijken. Af en toe belde ik tante Annie, nog vanuit een telefooncel, en sprak ze me moed in.

Het bleef altijd een feest om naar tante Annie te gaan, zo'n hartelijk warm welkom. Mijn moeder lag in het ziekenhuis aan de beademing en die zondag kwam tante Annie, die inmiddels in Tilburg woonde, naar haar toe en nam ma's hand en zei: "Greet, ik geef je kracht hoor!" de volgende dag kreeg ze pijn in haar buik. Twee weken later werd ze op woensdag opgenomen en ging ik naar Tilburg om haar te bezoeken in het ziekenhuis. Ze zat rechtop in bed, haar piekfijn omhoog gestoken zoals altijd, make up in orde en een mooi pyamaatje aan. Annie en Anja hadden het over chemo en een pruik want haar haar was haar heilig. Ze lachte nog en was lief als altijd. Even later vertelde ze iets wat ze me nog nooit had verteld. Mijn moeder had altijd hele verhalen over de oorlog maar Annie leek daar niet zo mee bezig. Ze was twee jaar jonger dan mijn moeder en inmiddels achtenzeventig. Annie vertelde dat ze als kind naar haar vader ging en de ramen stukgeslagen vond. De buren zeiden dat haar vader en zijn nieuwe vrouw en kindje net waren opgepakt bij een razzia en op weg naar de Hollandsche Schouwburg. Ze rende er naar toe om haar vader te zoeken. Aangekomen zag ze een vrachtwagen waar mensen uitgeladen werden. Ze keek wanhopig of ze haar vader zag toen er een grote Duitser naar haar toe kwam en wegschopte. Ze rende naar huis en heeft hem nooit meer gezien.

Ik was in shock... dit had ze nooit verteld en mijn moeder ook niet. Hoe is het mogelijk dat ze daar al die jaren zo mee heeft kunnen leven? Zo stabiel, wat er ook in haar leven gebeurde, ze bleef rustig en vriendelijk en leek ook van het leven te genieten.

Die vrijdag stierf mijn moeder en ik probeerde Anja te bereiken, dat lukte niet. In de namiddag belde ze dat Annie ook ging. Annie stierf de dag erop. Anja en ik raken er niet over uit gepraat over hoe dat nou mogelijk was. Tante Annie verdient een ode voor haar leven, mijn moeder leek altijd de sterkste van de twee met haar grote mond maar tante Annie was de stille kracht!

Foto: Annie twee maanden voor ze wegvloog:

Alle reacties:

2Lih-Mei Chiu en 1 andere persoon