Over rommeltassen en Einstein

Daarnet zag ik een filmpje over stringtheorie en in dat filmpje lieten ze het bureau van Einstein zien. Eén van de meest bekende geleerden van de wereld met zo'n bureau? Moest denken aan een lezing die ik mocht houden over 'hoe je kinderen kunt helpen zelfvertrouwen te krijgen' op een groot college aan ouders en docenten. Na de lezing mochten mensen vragen stellen. Eén van de moeders vroeg: "Wat moet ik doen? Mijn dochter heeft altijd een enorme rommel in haar tas. Ik erger me er zo aan... dat is toch niet normaal?" Ik antwoordde: "Bereid u er op voor dat uw dochter haar hele leven een rommeltas zal houden en u zult zich uw hele leven blijven ergeren."

Ik vroeg aan de zaal hoeveel mensen een rommeltas hadden. Vele handen gingen omhoog. "Wat is uw beroep?" vroeg ik verder. De één had een eigen bedrijf, de ander was docent en ja ook de directeur van het college was een rommelaar. Het bleek dat een rommelige tas niet hoeft te betekenen dat je niets kan bereiken in het leven. De moeder moest er zelf om lachen en ik hoop dat het haar hielp tegen het ergeren. Als ik het toen had geweten had ik het bureau van Einstein als voorbeeld genomen. Dus rommelaars, zoals ik, rommel lekker door. Het zegt niets over je intelligentie.

Voet tussen de deur?

Stond voor de deur van een kennis en wilde aanbellen. Opeens opende een vrouw een andere deur en stak haar vinger dreigend naar me uit en riep: "U hoeft bij mij niet aan te komen met Jezus... daar wil ik niets mee te maken hebben!" Ik antwoordde: "Oi, wou net iets gaan vertellen over Boeddha!" Ze moest lachen.

Als je maar gezond bent... of niet soms?

Hoor het zo vaak en ik zeg het ook wel eens. “ach, je gezondheid is het allerbelangrijkste”. Is dat wel zo? Is dat het allerbelangrijkst? Gemakkelijk praten. Ik heb een redelijk goede gezondheid. Had een paar zware astma aanvallen en door de pufjes en gezond eten heb ik er geen last meer van. Enkele jaren terug werd mijn baarmoeder verwijderd en een gebroken enkel. Niet zo hemelschokkend. Het heeft mij zelfs nog het een en ander opgeleverd want doordat mijn baarmoeder werd verwijderd is mijn lichaam bevrijd van een hoop menstruatiepijnen en door die enkel heb ik mensen ontmoet die ik anders niet zou hebben ontmoet. Ik werd daardoor zelfs jaren later getuige op een huwelijk en kreeg een nieuwe buurman die veel voor me betekende. Zo zie je maar. Dat is natuurlijk totaal anders als je kanker hebt of een andere levensbedreigende ziekte. 

Ontslagen worden, is ook zo iets. “Als je maar werk hebt”. In deze tijd doodeng als je je baan verliest. We willen een gezond leven met leuk werk dat goed betaald wordt en een fijne relatie die gericht is op liefde en het liefst tot de dood ons scheidt.

Het leven loopt niet altijd zoals we hadden gehoopt. Mensen worden ziek en ons lichaam gaat z’n gang en allerlei kwalen dienen zich aan. Partners lopen weg of doen niet zoals je zou willen dat ze doen. Of je vindt geen partner en voelt je eenzaam.

Laatst las ik een boek van een man met een geweldige carrière en een hoop geld die werd ontslagen, al zijn geld verloor en een baantje in een coffeeshop aangeboden kreeg en bleek tot zijn eigen verbazing gelukkiger te zijn geworden. Terwijl hij met zijn hoofd tussen zijn handen zat te somberen in een coffeeshop werd hem gevraagd of hij toevallig een baan zocht. Hij werd koffieschenker en bleek er van te genieten. Simpel koffie schenken en gezellige praatjes maken met de klanten werd voor hem een openbaring. Hij kwam tot rust en alle ballast van vele jaren viel van hem af.

Een vriendin zei ooit: “Ik zou mijn kanker niet hebben willen missen.” Hoe kan iemand zeggen dat  zij haar ziekte niet had willen missen? Toen ik haar vroeg of ik het mocht gebruiken voor dit stuk schreef ze: “en je mag er nog aan toevoegen: voor geen goud!” Wat ik heb begrepen heeft de ziekte voor verdieping gezorgd. Voor een bewustzijnsverandering. Nou ja… niet de ziekte natuurlijk, wel de manier waarop zij er mee omging. Ze is inmiddels overleden maar ze heeft nog tien jaar een heleboel mensen geïnspireerd met haar wijsheid.

Ik zie wel eens mensen opbloeien terwijl hun partner is overleden of verdwenen. Hoe kan dat nou?Soms wedden we op het verkeerde paard. Blijkt dat we ons leven hebben ingericht zoals het eigenlijk niet echt bij ons past. Op het oog lijkt het geweldig… maar er klopt iets niet. Dan kan zelfs ziekte een uitkomst bieden. Want het gaat uiteindelijk niet om het lichamelijke of materie, het gaat erom onszelf weer te herontdekken. Het lijkt erop dat daar soms een heftige gebeurtenis voor nodig is.

Voor mij was dat ook zo toen ik op mijn dertigste het leven niet meer zag zitten. Alles mislukte en ik voelde me eenzaam en alleen. Het dramatische besluit om er een einde aan te maken bleek het begin van een gigantische ommekeer. Het besef dat ik niets meer te verliezen had en helemaal op nieuw kon beginnen leidde er toe dat ik nu stukjes schrijf en werk doe waar ik mezelf helemaal in kwijt kan.

Natuurlijk kan het allemaal weer zo wegzakken. Ik ben wakker geworden en het is zaak wakker te blijven. We kunnen tijdelijk de weg kwijt zijn en dan gebeurt er iets om ons wakker te schudden.

Zoals mijn vader van negentig die voor het eerst in zijn leven alleen woonde en op zoek ging naar zichzelf. Hij is er lang niet geweest. Hij viel niet op en was stil als een muis. Onlangs is mijn moeder  overleden en toen was hij er weer. Relaties kunnen ook verdoven, werk kan in slaap sussen en geld kan afleiden van wat werkelijk in ons leeft. Zelfs gezondheid kan ons blind maken voor het wonder dat alles werkt. Dat onze handen doen wat we ze te doen geven. Dat alle spieren en botjes werken en doen wat we ze opdragen. Dat we ademen zonder erbij na te denken. Tijdens een astma aanval besefte ik ten diepste wat een wonder ademhaling is. Astma schudde me wakker. Eenzaamheid maakte dat ik geleerd heb alleen te zijn en ervan te houden.

Gelukkig hoeven we niet te wachten tot de bom valt en kunnen we elk moment onszelf wakker schudden. Hallo:  Marja… ben je er nog? Hoe gaat het werkelijk met je? Doe je nog wat je hart je ingeeft. Klopt het nog? Zit je op je lijn?

Zweverig?

Een paar jaar geleden kreeg ik feedback van een vrouw die me had ingehuurd voor een 'confronterende communicatietraining' voor docenten op een HBO opleiding. Ze had met haar collega's gepraat waardoor het kwam dat ik 'zweverige' dingen kan zeggen in de training en dat het toch aankomt bij mensen die daar normaal niets mee hebben. Ik was natuurlijk heel benieuwd wat ze te zeggen had.

Wat bleek: "Je zit wijdbeens! Hoe moet ik dat noemen... eh, je houdt je benen niet bij elkaar en dat werkt op één of andere manier! Dat maakt dat je zweverige dingen kunt zeggen en dat we je toch serieus nemen."

Dus lieve mensen die serieus genomen willen worden en toch 'zweverig" materiaal willen brengen bij organisaties: trek een broek aan en ga wijdbeens zitten! Het 'zweverige' ging over ademhalen.

Help, ik ben typiste!!!

Voor 1984 was ik typiste op vierenvijftig verschillende kantoren. Wat een leed was dat voor me en voor mijn werkgevers. We hadden in het begin van die typemachines waar je hard moest aanslaan en waar geen enkele autocorrectie op zat. Dus elk foutje moesten we met een potloodje met vlakje uitvlakken wat natuurlijk erg lelijk werd. Ik maakte nogal wat fouten en zat met een rood hoofd driftig te vlakken en wist dat de chef zat te kijken. Had visioenen dat ik die typemachine uit het raam smeet.

Toen kregen we de typex wat al beter was maar nog steeds te zien. De elektrische typemachine was een hele bevrijding en er zat een lint op die de fouten netjes wegwerkte. Voor die tijd was ik al vele malen ontslagen of had ik mijn ontslag genomen. Ik haatte het werk maar zag geen uitweg en dacht dat ik de rest van mijn leven op kantoren zou slijten.

Toen de computer zijn intrede deed werkte ik al voor mezelf en met Windows was de totale bevrijding daar. Het duurde nog even voor ik zelf verhalen ging schrijven maar daarna was ik niet meer te stoppen.

Ik die het typen zo haatte vind het nu heerlijk en typ er snel op los en autocorrectie red me van de afgrond. Nu bepaal ik zelf wat ik typ en dat scheelt een hele hoop.

Laatst vond ik een deel van een dagboek uit de typiste tijd waarin ik vreesde dat ik mijn hele leven al typend op kantoren zou doorbrengen. Hier twee zinnetjes met een hartenkreet uit mijn dagboek van toen:

Geld en principes

Onze buurman uit de Pijp, mijnheer Kastekis, riep mijn moeder boven... "Kom, ik wil je wat laten zien!" Mijn moeder toog naar boven. De buurman had een doos met een heleboel papier geld. "Mijn kinderen wil ik het niet geven... het benne rotsakken. Ze moge niks erfen. Dus jij krijgt het. Jij bent lief voor me vrouw geweest."

Mijn moeder schrok. Mijn vader kreeg al jaren het minimumloon en ze konden er net of net niet van rondkomen. "Ik wil uw geld niet, hou maar. Doe er iets leuks van!" Ze had zo haar principes. De buurman hield aan: "As je het niet neemt dan spoel ik het door de wc!" Mijn moeder keek nog eens naar de doos die helemaal vol met honderdjes zat. "Ik neem het niet aan, spoel maar door!" Dat deed hij voor haar neus... honderdje voor honderdje...

's Avonds vertelde mijn moeder trots hoe ze het geld had geweigerd en dat ze een vrouw met principes was: "Oh, ik ben zo principieel". Moet eerlijk zeggen dat ik flink moest slikken en ik weet niet hoe mijn vader zich voelde maar we knikten en zeiden: "Wat goed zeg, wat principieel!!!"