Zwerftocht door Amsterdam met verrassingen

Fietstochtje door Amsterdam, lekker zwerven. Mijn laatste hangbank was net in het Sarphatipark bij de zandbak waar ik als kind met mijn moeder kwam. Terwijl ik in de zon zit word ik gebeld. Een studente die ik jaren geleden heb gecoacht. Ze zei: "U heeft me ooit gratis geholpen en ik vroeg u wat ik voor u kon doen. U zei dat als ik ooit bij een bedrijf werk dat ik u dan een keer inhuur. Nu is het zover. Ik werk bij PriceWaterhouseCooper en ik huur u in". Er ontstond een erg prettig gesprek op het bankje. Haar moeder nam ze ook een keer mee naar een workshop en dat schept natuurlijk een band. Zat te glunderen van pret. Wie had kunnen denken dat op de plek waar ik in de zandbak speelde nu op mijn vijfenzestigste in de zon zaken zou doen met een minicomputer?

Op het bankje naast me zat een jonge man met twee kinderen die lekker in de zandbak speelden. We raakten in gesprek en wat blijkt: Hij was ooit aan het surfen op zee, zag al het plastic en bedacht dat hij daar iets mee ging doen. Nu heeft hij een groothandel die zonnenbrillen maakt van gerecycled plastic. Ook op sterkte. Wat een briljant idee. Wil graag reclame maken natuurlijk: google maar Dick Mobey mocht je geïnteresseerd zijn.

Zat eerst op het gele bankje een kop thee te drinken en had een gratis gesprek met mezelf. Zie je die blijken soms na jaren wat op te leveren.

Op de hoek Prinsengracht Leidsegracht kwam vroeger om half zes de zon tussen de huizen op. Zou dat nog zo zijn? Ben nu veel te lui.

Oh ja en op de Singel de 2e hands Vrouwenboekhandel waar ik werkte en weer ontslagen werd. Vond de boeken interessanter dan de handel. Daar zit ook weer een heel verhaal aan vast maar dat komt nog wel es. Nu is het een beautyschool waar je beauty leert te zijn.

Oh ja en ik ben ooit met fiets en al de bakker in de Utrechtstestraat binnen gefietst. De bakker en ik waren allebei verbijsterd want zo makkelijk is dat niet. Er zat een stoepje in en de deur was erg smal. Nu weet ik niet meer of ik het gedroomd heb of niet. De bakker is weg en de winkel is te huur. We komen er nooit meer achter.

Melancholie op de Prinsengracht in Amsterdam.

Ach, ze is er niet meer, Carlijn de schoonheidsspecialiste. Dit schreef ik zo'n twee jaar geleden:

Vanmorgen fietste ik over de Prinsengracht naar de schoonheidsspecialiste. Carlijn heeft haar salon op een prachtige plek naast een vegetarisch restaurant waar ik vaak koffie dronk en suikerloze appeltaart at of de lekkerste quiche van Nederland. Op zo'n tweehonderd meter voor haar salon kwam ik langs het café van de zoon van mijn vriendin Annemiek. Annemiek overleed zo'n acht jaar geleden. Haar zoon en zijn vader stonden voor de deur en we hielden een praatje. Natuurlijk over de bijzonderheden van Annemiek, zoals de tijd net voor haar overlijden. Ze hielp haar zoon met het starten van de prachtige kroeg schuin tegenover de Westerkerk. Annemiek was als een kleurige Indiaanse die altijd twee zoenen op mijn wang gaf en één omhoog voor God. Heb haar eerder beschreven in een verhaal over wonderen dat ik hier ook wel eens plaatste toen ze met haar zoon in Guatamala in de verkeerde streekbus zat en haar buurvrouw tegenkwam waardoor ze een beter huis kreeg.

Weer honderd meter verder woonde Pieter. Door Pieter ben ik gaan trainen. Ik kwam hem tegen tijdens een meditatieles en hij had van die mooie ogen. Vroeg hem om samen koffie te drinken en we spraken over ons leven. Hij was VVD-er en rookte een sigaar en ik was radicaal feministe en zie... twee werelden kwamen samen. Hij vroeg na een paar jaar: "Wil je trainer en coach worden?" "Dat kan ik niet" antwoordde ik. Hij werd mijn mentor en nu doe ik dat al achtentwintig jaar, in december met pensioen. Tijdens vele kopjes koffie, 's ochtends vroeg, spraken we over de meditaties, de lessen en over het leven met de lekkerste appeltaart met slagroom op de Noordermarkt. Pieter overleed zo'n tien jaar geleden en nu is er een spiritueel winkeltje gevestigd op de plek waar hij woonde. Hij zei altijd dat hij meteen de diepte in wilde in plaats van gebabbel omdat hij haast had. Nu begrijp ik waarom.

Vanaf 1988 fietste ik zeven jaar lang bijna elke ochtend om half zes van de Vijzelgracht naar de Haarlemmerstraat over de nog heel rustige Prinsengracht. Begeleid door het fluiten van de merels die met me mee leken te vliegen. Dan mediteerde ik bij de Brahma Kumaris en vol van stilte en wijze lessen fietste ik om half acht weer terug naar huis.

Terwijl ik in de stoel van Carlijns Beautyspot lag en zij mijn gezicht masseerde, vlogen al die gevoelens en vlagen van sferen uit die tijd door me heen. Wat een weelde.