Sinds jaren schrijf ik veel en vaak stukjes over wat er zoal in mijn leven gebeurt. Het eerste stukje was uit kwaadheid omdat een man die overspannen was meteen slaappillen en antidepressiva van zijn arts kreeg. Bleek helemaal niet nodig. Hij had alleen maar een negatief denkpatroon en een verkeerde manier van ademen ontwikkeld en dat al jaren lang. Binnen een paar weken had ie het door en was ie weer de ouwe... nou ja de nieuwe ouwe. Het was een openbaring dat ik zoveel reacties op dat stukje kreeg en ik dacht: 'nou zo heb ik er nog wel een paar...' De schrijvers onder ons zullen dat kunnen bevestigen: je gaat totaal anders naar je leven kijken als je erover schrijft. In alle omstandigheden, zowel de mooie als de minder mooie, zie je een 'stukje'. Dat geeft inzicht, overzicht en de neiging om niet op te gaan in het drama van het moment.
Krijg ik een angstaanval dan denk ik: 'Ha wat interessant, dat is een stukje' waardoor de angst meteen wordt omgezet in inspiratie. Geen werk? Ha, meer tijd om te schrijven, wat ga ik dan doen en de gevoelens die dat oplevert is ook weer inspiratie. Alles staat in een ander licht en ook de belevenissen die ik vroeger haatte krijgen waarde, diepte en blijken ergens toe te hebben geleid. Sterft een dierbare en ben ik vol verdriet dan voel ik wat ik voel en schrijf het op. Doe ik iets stoms en krijg ik op mijn kop dan ren ik naar mijn laptop om het met de wereld te delen omdat hier iets te leren valt.
Als ik ouder word, wat nog zo is ook, dan is dat een bron waar ik de rimpels en de kalkoenfrutsels onder mijn kin kan gebruiken om me te realiseren dat de verandering in mijn lichaam heel interessant is.
Als me nu iets overkomt roepen de mensen om me heen al: 'dat wordt een stukje' en ze hebben gelijk. Het leven is rijk aan gebeurtenissen en zelfs saaie komen tot leven door ze te beschrijven. Zoals ik mijn vader vroeger als de saaiste man van de wereld zag omdat hij nooit iets zei, zo zag ik hem na de dood van mijn moeder opeens als een gigantische bron van inspiratie. Hij vond het geweldig en vroeg soms: "Ken je niet weer es een stukkie over me schrijven?" Het maakte hem niet uit wat... als ie er maar in voor kwam.
De laatste twee jaar waren niet de makkelijkste en heb soms domme dingen gedaan. Iemand zei: "Jij mag nooit meer schrijven." Dat maakte dat ik even stilstond. Tijd om het schrijven weer op te pakken. Verdriet verwerken, vergeven, mezelf vergeven en er naar kijken als iets dat in mijn leven moest gebeuren en het waarom onderzoeken. Geloof dat ik er al aardig uit ben. Dus hup weer verder met het avontuur dat leven heet in weer een heel andere setting.
Mocht je er over denken te gaan schrijven en je doet het nog niet omdat je denkt: 'wat heb ik nou te vertellen en alles is al geschreven...' doe het en een wereld gaat voor je open. Je eigen wereld! Je gaat anders naar je verleden kijken, naar je ouders, naar je omgeving en naar jezelf. De meest nare gebeurtenissen krijgen een andere lading en je leert er met humor en compassie naar te kijken en te herbeleven. Veel plezier ermee!
Oh, ja en soms zijn er mensen die het geweldig vinden en anderen vinden het niets en dan lekker doorschrijven. Het is ons eigen schrijven en we bepalen zelf wat we schrijven.
1 opmerking:
Een mooi stukje!
Een reactie posten