Gisteren liepen we bij het Centraal Station in Amsterdam. Het was grijs en vochtig koud buiten. We waren op weg naar de Eye om de film 'Les uns et les autres' te zien. Een klassieker uit 1981 met prachtige muziek en een indrukwekkend verhaal van verschillende families voor, in en na de oorlog. We liepen door de vernieuwde hal van het Centraal Station en ik was onder de indruk hoe mooi het is geworden. Via de hal naar buiten het grijs in naar de pont waar je gratis mee naar de overkant van het IJ vaart. In de verte zag ik over de huizen heen de dikke zwarte wolken uit een fabriekspijp komen. De rook vermengde zich met de 'gewone' wolken.
Het is maar een heel klein stukje varen naar de overkant en ik keek naar het donkere water en aan de overkant aangekomen zag ik blikjes, plastic flesjes en allerlei papier tegen de stenen van de wal plakken. Ik dacht stel je nou voor dat ik een dag lang alles opschrijf wat lelijk is en wat afschuwelijk is. Krijg vaak te horen dat ik te vrolijk en te licht ben en de ellende niet meer zie of voel na mijn transformatie. Als ik die mensen nu eens tegemoet kom en meedoe. Een dagje maar. Ik vertelde aan mijn vriendin wat ik dacht en begon het een en ander op te sommen. Mijn been doet zeer als ik loop, al die trappen van de Eye op, achter de Eye staan wat lelijke moderne gebouwen gebouwd door sombere architecten die de toekomstige wereld niet vrolijker willen maken.
We haalden onze kaartjes die we hadden besteld bij de kassa en we waren een uur te vroeg. Dus eerst koffie in een gigantisch zeer modern restaurant. Het spijt me, mijn voornemen ging meteen al de mist in toen ik het licht door de wolken heen zag breken. Aan de overkant van het water zag ik interessantere futoristische gebouwen in dat licht met het donker en het grijs. Het was adembenemend mooi. De koffie was zalig, de bediening vriendelijk en we hadden het leuk samen. Al snel was ik mijn voornemen vergeten. Tot ik de film zag. Het begon met prachtige muziek en vrolijke beelden van voor de oorlog in Amerika, Duitsland, Rusland en Frankrijk maar al snel zagen we de eerste nazivlaggen wapperen. De grauwheid en de wreedheid die al die levens overhoop gooiden, de concentratiekampen, het vergassen, de dappere Amerikaanse jongens die uit de lucht werden geschoten, de jonge musicus die nog even trots was dat zijn pianospel werd gewaardeerd door Hitler kwam vijf jaar later kapot terug bij zijn vrouw en hoorde dat hun kind was omgekomen bij een bombardement door de geallieerden.
Na de oorlog probeerde iedereen zijn leven weer op te bouwen en zagen we Franse jongens thuis komen na de oorlog in Algerije. Zo gaat het maar door tot op de dag van heden. De gruwelijkheden gaan door en daar zal ik gelukkig bij blijven? Iemand schreef me, en het zijn er meer, mensen die groot verdriet kennen: "Marja, diep van binnen huist een groot verdriet en dat wil je niet zien." Ja als sommige mensen zelf verdrietig zijn zoeken ze het verdriet ook bij anderen. We willen herkenning. Dat had ik vroeger ook. Ik kon het me niet eens voorstellen dat zulke mensen bestonden en was verschrikkelijk jaloers. Natuurlijk zou ik het leven anders willen zien... de aarde weer zo groen als in mijn jeugd, vrede tussen landen, iedereen even gelijkwaardig en leven zonder minder of meerder waardigheidcomplexen. We maken er een zootje van met z'n allen. Ik voel en probeer het onderliggende grote verdriet waar ze het over hebben te voelen... er komt niets... wel een diep gevoeld geluk over mijn ontdekkingen.
Het is niet anders nu maar we kunnen er ook anders naar kijken. Tussen de gruwelijkheden zijn er mensen die anderen redden, In de kampen waren mensen die anderen moed in spraken of een deel van hun schamele brood gaven. Mijn moeder verloor haar halve familie in Sobibor. Nu ik na haar dood contact met haar heb vertelt ze hoe ze hen weer zag en hoeveel pret ze nu samen hebben. Dood bestaat niet! Mensen met complexen komen er achter dat het allemaal maar gedachten waren en komen tot bloei. Cynici komen er achter dat het alleen maar een overlevingsstrategie was en komen bij hun zinnen. Steeds meer mensen krijgen Bijna Dood Ervaringen waardoor ze weten en heel graag doorgeven dat de dood niet het einde is.
Het is maar een heel klein stukje varen naar de overkant en ik keek naar het donkere water en aan de overkant aangekomen zag ik blikjes, plastic flesjes en allerlei papier tegen de stenen van de wal plakken. Ik dacht stel je nou voor dat ik een dag lang alles opschrijf wat lelijk is en wat afschuwelijk is. Krijg vaak te horen dat ik te vrolijk en te licht ben en de ellende niet meer zie of voel na mijn transformatie. Als ik die mensen nu eens tegemoet kom en meedoe. Een dagje maar. Ik vertelde aan mijn vriendin wat ik dacht en begon het een en ander op te sommen. Mijn been doet zeer als ik loop, al die trappen van de Eye op, achter de Eye staan wat lelijke moderne gebouwen gebouwd door sombere architecten die de toekomstige wereld niet vrolijker willen maken.
We haalden onze kaartjes die we hadden besteld bij de kassa en we waren een uur te vroeg. Dus eerst koffie in een gigantisch zeer modern restaurant. Het spijt me, mijn voornemen ging meteen al de mist in toen ik het licht door de wolken heen zag breken. Aan de overkant van het water zag ik interessantere futoristische gebouwen in dat licht met het donker en het grijs. Het was adembenemend mooi. De koffie was zalig, de bediening vriendelijk en we hadden het leuk samen. Al snel was ik mijn voornemen vergeten. Tot ik de film zag. Het begon met prachtige muziek en vrolijke beelden van voor de oorlog in Amerika, Duitsland, Rusland en Frankrijk maar al snel zagen we de eerste nazivlaggen wapperen. De grauwheid en de wreedheid die al die levens overhoop gooiden, de concentratiekampen, het vergassen, de dappere Amerikaanse jongens die uit de lucht werden geschoten, de jonge musicus die nog even trots was dat zijn pianospel werd gewaardeerd door Hitler kwam vijf jaar later kapot terug bij zijn vrouw en hoorde dat hun kind was omgekomen bij een bombardement door de geallieerden.
Na de oorlog probeerde iedereen zijn leven weer op te bouwen en zagen we Franse jongens thuis komen na de oorlog in Algerije. Zo gaat het maar door tot op de dag van heden. De gruwelijkheden gaan door en daar zal ik gelukkig bij blijven? Iemand schreef me, en het zijn er meer, mensen die groot verdriet kennen: "Marja, diep van binnen huist een groot verdriet en dat wil je niet zien." Ja als sommige mensen zelf verdrietig zijn zoeken ze het verdriet ook bij anderen. We willen herkenning. Dat had ik vroeger ook. Ik kon het me niet eens voorstellen dat zulke mensen bestonden en was verschrikkelijk jaloers. Natuurlijk zou ik het leven anders willen zien... de aarde weer zo groen als in mijn jeugd, vrede tussen landen, iedereen even gelijkwaardig en leven zonder minder of meerder waardigheidcomplexen. We maken er een zootje van met z'n allen. Ik voel en probeer het onderliggende grote verdriet waar ze het over hebben te voelen... er komt niets... wel een diep gevoeld geluk over mijn ontdekkingen.
Het is niet anders nu maar we kunnen er ook anders naar kijken. Tussen de gruwelijkheden zijn er mensen die anderen redden, In de kampen waren mensen die anderen moed in spraken of een deel van hun schamele brood gaven. Mijn moeder verloor haar halve familie in Sobibor. Nu ik na haar dood contact met haar heb vertelt ze hoe ze hen weer zag en hoeveel pret ze nu samen hebben. Dood bestaat niet! Mensen met complexen komen er achter dat het allemaal maar gedachten waren en komen tot bloei. Cynici komen er achter dat het alleen maar een overlevingsstrategie was en komen bij hun zinnen. Steeds meer mensen krijgen Bijna Dood Ervaringen waardoor ze weten en heel graag doorgeven dat de dood niet het einde is.
Toen ik als coach begon was ik nog een van de weinigen en nu is half Nederland coach, als het niet meer is en dat betekent dat we naar onszelf durven kijken, wijzer worden, onszelf terugvinden en het door willen geven. Er zijn mensen zoals Artsen zonder grenzen die hun leven wagen. Daklozen die hun eten delen. Racisten die er achter komen dat ze verkeerd zaten en vluchtelingen gaan helpen. Jonge geniën die knappe oplossingen bedenken om plastic in de oceanen op te ruimen. Jullie die dit lezen die allemaal wel iets doen om de wereld wat mooier te maken, van petities tot het bewustmaken dat er ergens hulp nodig is, tot vluchtelingen kampen bezoeken en actie voeren als er een onrechtvaardigheid plaatsvindt. Met elkaar zijn we allemaal lichtjes die samen één groot Licht zijn als druppels in de oceaan.
Als we eeuwig zijn dan hebben we eeuwige tijd en meerdere levens om door al die fases heen te gaan. Ik zag vroeger ook alleen het vuil en het grijs. Dat maakte dat ik vuil en grijs doorgaf.
Als we eeuwig zijn dan hebben we eeuwige tijd en meerdere levens om door al die fases heen te gaan. Ik zag vroeger ook alleen het vuil en het grijs. Dat maakte dat ik vuil en grijs doorgaf.
Ik heb besloten er niet mee door te gaan alleen maar ellende beschrijven. Dat licht tussen het grijs door liet het me weten: "Laat maar Marja, dat hoeft niet meer. Dat weet iedereen wel wat voor gruwelijks er speelt. De wereld heeft nu iets anders nodig."
Ten eerste wil en kan ik geen ellende meer doorgeven. Ik ben er inmiddels jaren in getraind het goede te zien in ons en de 'son' achter de wolken zoals mijn moeder altijd zei.
Ten tweede: mijn been doet pijn met lopen maar niet als ik dans dus ik moet wel dansend door het leven gaan.
