De verjaardag van mijn moeder

Zes april was mijn moeder jarig. Ze was een ram en wat voor één. Elk jaar kwam ik op haar verjaardag en nam een cadeau mee. Kan me nog het eerste cadeautje dat ik haar gaf herinneren. Denk dat ik een jaar of vijf was. Ik had bij de Hema een plastic tulp gekocht. Ik dacht dat is makkelijk: die kan nooit doodgaan en je hoeft hem geen water te geven. Mijn moeder zei heel duidelijk: "Marja, dat is een valse tulp en alles wat onecht is is lelijk." Oei, het schaamrood op mijn wangen en ik heb vanaf die dag een hekel aan valse bloemen gekregen. We vierden meestal met zijn drietjes feest, zowel de Kerst als Oud en Nieuw als de verjaardagen.

Het kwam altijd uit.. mijn moeder kocht het cadeautje, mijn vader pakte het in, mijn moeder gaf het aan mijn vader zodat hij het haar weer gaf.
"Ach, wat lief... Oooooh, wat fijn!... eau de cologne??? Precies wat ik wilde, dat je dat wist... mmmmmmm" en mijn vader bloosde en dan kreeg hij een zoen op zijn wang. Op één of andere manier kon ze het niet voor zich houden en vertelde ze later waar ze het had gekocht.

Dan zaten we genoeglijk aan het gebak en er stond van alles op tafel en ma zei: ''Neem nou nog wat... dat je niet zegt dat ik niets neer heb gezet, want zo ben ik niet, wij van Dresden zijn heel gastvrij en zetten alles op tafel! Neem nou wat!!!".  Dan vertelde ze voor de zoveelste keer al haar verhalen. Soms baalde ik omdat ik ze al honderden keren had gehoord en ik dacht aan mijn vader die het al zeker duizenden keren moest hebben gehoord. Dan haalde ik diep adem om de irritatie er uit te ploffen en heel af en toe durfde ik te zeggen: ""Ja ma, dat heeft u al verteld" en dan antwoordde ze bits en ik had het kunnen weten: "Jij vertelt ook wel eens wat dubbel en daar zeg ik ook niets van!"

Vaak dacht ik dat het niet werkelijk zo kon zijn dat mijn moeder was zoals ze was. Vriendinnen zeiden: "Mar, je moet het opschrijven, want straks ben je het vergeten..." Daar ben ik nu heel blij mee. 

Laatst keek ik met een vriendin naar één van de filmpjes die ik opnam ongeveer zeven jaar voor mijn moeder stierf. Ik wilde haar interviewen om te bewaren. Ik vond het geweldig dat ze het wilde zien. Het leek bijna of zij en mijn moeder met elkaar spraken. Alsof ik er tussen zat. Ma kon toen nog een verhaal van het begin tot het eind vertellen... nou ja eind... het eind kwam toen het bandje op was. Ze had nog uren door kunnen gaan. Ik hoefde mijn moeder geen vraag te stellen. Ze vertelde maar door en door. Af en toe vroeg ze even: "Goed hè... vind je het goed? Ja hè?" en dan ging ze door. Ik had nog wel uren op kunnen nemen en vind het jammer dat ik dat niet heb gedaan. Aan de andere kant ben ik dolgelukkig met de filmpjes die ik heb. Zoveel jaar na haar overlijden kijk ik er weer anders naar en zie ik de bijzondere vrouw die ze was: met haar verborgen verdriet en bitterheid die af en toe te voelen en zichtbaar zijn maar ook haar wijze woorden en humor.

We vonden laatst dit portret van mijn moeder. Ze werd ooit getekend door een student van de Rijkskunstacademie.