De verhuizing

Ik was van plan een boek over mijn moeder te schrijven. Zou er wel drie over haar kunnen schrijven maar ik ben toch meer een korte verhalenvertelster.  Dus af en toe schrijf ik een stukje over haar omdat ik dat zo heerlijk vind. Kijk maar of je het wilt lezen:

Ze moesten verhuizen. Ma was zesenzeventig en pa zesentachtig en al jaren beklommen ze vele trappen om hun zonnig appartement te betreden. Menigeen kwam hijgend binnen en ik ook. Zij niet, ze waren het gewend: "Wij blijven zo jong door al die trappen!" zei ma. Dat was zeker waar, maar nu moesten ze wel weg omdat het hele blok zou worden gerenoveerd en het toch verstandiger was naar iets passends uit te kijken. Ze kwamen al snel in aanmerking voor een ouderenappartement bij een zorgcentrum om de hoek met lift en op de eerste verdieping. 

Ma stapte voor geen goud een lift in en die ene trap kon ze makkelijk aan en pa ook. Ze waren nummer 1 op de lijst en hadden al aangegeven dat ze de woning namen en toch had de woningbouwvereniging, tegen beter weten in, een flink stel ouderen die een woning zochten uitgenodigd om te kijken. Negentig en vijfennegentigjarigen kwamen vanuit heel Amsterdam met rollators binnenstrompelen en keken verlekkerd naar het ruime appartement. Mijn vader had een centimeter in zijn handen en liet goed blijken dat het zijn woning was door ogenschijnlijk met grote gebaren de muren op te meten. Mijn moeder voelde zich bezwaard dat ze dit mooie huis zouden krijgen terwijl al die andere mensen het nakijken hadden. Ze zou het zo weggegeven hebben uit schuldgevoel en omdat ze erg tegen verhuizen op zag. Ze hield niet van veranderingen. Mijn vader keek iedereen met boze en bezitterige blik weg. Dit was zijn huis. 

Tijdens de verhuizing kwam ik er achter dat mijn moeder, die een wonder was in hoofdrekenen en alle papieren altijd regelde, dit niet meer aankon. Ze keek me steeds vragend aan en liet het regelen aan mij over. Een enorme stap voor haar. De euro en waarschijnlijk een eerste onzichtbare tia hadden haar de das om gedaan. In het begin rekende ze nog steeds alles om maar dat hield ze niet lang vol. Tijdens het leeghalen van huis bleek de boel alleen op zicht netjes, achter de bank en in verborgen hoekjes was het een troep. Mijn vader had allang de strijd opgegeven. In winkels stortte hij een enorme hoop munten op de toonbank en verzuchtte: "zoekt u het even uit, ik weet het niet meer hoor...". Ooit was ik met pa in een winkel en hij moest pinnen. Een lange rij wachtte achter ons. Hij riep luid terwijl hij met zijn vinger hard op de toetsen sloeg: "vijf, drie, negen..." de dame achter de toonbank en ik riepen tegelijkertijd: "Mijnheer, pa: stop!!!" en vanaf die tijd pinde hij niet meer.

Mijn geliefde en ik zorgden ervoor dat de flat kleurig en fleurig was ingericht naar hun smaak en toen ze de eerste keer binnenkwamen om er te wonen, hield ma angstvallig haar tas vast. "Ma, doe lekker uw jas uit en leg uw tas maar neer, u woont hier nu!" Ze hield haar tas nog steviger tegen zich aan en riep: "wat mooi en wat een leuk uitzicht op het politiebureau, vroeger keken we op de brandweer uit. Altijd wat te beleven!" De tas bleef na een uur nog steeds stevig in haar arm geklemd. Het kostte me moeite om naar huis te gaan en ze achter te laten. De laatste jaren zocht ze om de haverklap onrustig in haar tas om niets te vinden. Mijn neef Ron zei op de begrafenis: "Nu weet ik wat tante Greet steeds in haar tas zocht: ze zocht rust!"



Deze foto werd drie maanden voor mijn moeder overleed genomen op haar tachtigste verjaardag.

De wiebelige wil

De wil is een machtig iets waar we niet altijd gebruik van maken en soms op de verkeerde manier waardoor het tegen ons gaat werken. Mijn wil was niet zo goed ontwikkeld en wiebelde wat. Ik wilde wel maar wist niet wat ik met die wil aan moest. In mijn omgeving waren altijd mensen die een sterkere wil hadden dan ik. Laatst las ik ergens dat dat een van de oorzaken van mijn astma was. Ik boog voor de wil van anderen en dat maakte dat ik in situaties terecht kwam waar ik niet wilde zijn. Natuurlijk kiezen we altijd al is het onbewust dus koos ik ook om mijn wil niet optimaal te gebruiken.

Er zijn mensen die het zo vanzelfsprekend vinden dat hun wil geschiedde dat ze er vanuit gaan dat iedereen met hun wil meegaat en dat gebeurt dan ook vaak. Het is niet voor niets dat ik juist deze mensen in mijn leven uitnodigde... ik had ze hard nodig om te ontdekken wat mijn echte authentieke wil is en stabiel te worden. Daarom vond ik ze altijd zo interessant.

Toen ik ontdekte dat ik mijn wil kon gebruiken om van alles te gaan ondernemen en te besluiten wat ik wel en niet wilde kwam er een enorme kracht in me vrij. Het voelde als leven met vleugels en lukte ook nog alles wat ik in mijn hoofd en hart had. Soms is de wil van een ander toch nog effe sterker en dan neem ik even een pauze, adem in en rustig uit en denk: Wat voel ik? Wil ik dit ook? Of wil ik iets anders? De ene keer ga ik erin mee en de andere keer zeg ik wat ik wil en ga ik mijn weg. Dat voelt veel zuiverder en sterker.

We kunnen onze wil ontwikkelen om ons leven interessanter te maken. Oefenen door elke dag te denken wat wil ik vandaag? en als de wil van een ander tot nu toe sterker was... tja dan voelen: ik kan de confrontatie aan, ik kan de eventuele boosheid van de ander wel aan en ik blijf rustig doorademen. Het is mijn leven en ik bepaal! Het zorgt voor meer zelfrespect en ja hoor ook meer respect van de ander. En natuurlijk af en toe in goed overleg.

Schoot vannacht wakker en wist opeens wat er miste aan dit stukje. Tja weer een droom die me het antwoord gaf. Is het de wil van het ego of de wil van de ziel? Als we iets willen uit angst of als wedstrijdje om sterker te zijn dan de ander is het een egotrip. Het helpt me in stilte te gaan, de ander en mijzelf te zien als zielen die iets te doen hebben op aarde. Dan wil ik uit enthousiasme, liefde, uit het diepst van mijn ziel... dan klopt het en stroomt de energie door me heen. Als het voelt dat ik het wil vanuit heel mijn hart... dan is dat mijn ware wil en krijg ik een gigantische hoop voor elkaar. Ik moest weer even Wakker worden.