Ze voelde zich eenzaam en wachtte op liefde in haar leven. Die kwam maar niet. 'Heb ik geen recht op liefde?' vroeg ze zich verbeten af. Ze vond mensen onvriendelijk en hard. Haar liefde gaf ze aan haar kat. 'Alleen dieren kunnen onvoorwaardelijk liefde geven' herhaalde ze in haar hoofd.
Als ze naar de supermarkt ging zag ze ontevreden gezichten en niemand zei haar gedag.
Heel af en toe kwam ze iemand tegen die haar heel vriendelijk groette en dat verwarmde. Na een aantal uren zakte het gevoel weer en voelde ze zich weer even dof als altijd.
Op een dag keek ze in een spiegel in de supermarkt en zag haar gezicht. Ai, net zo als al die andere mensen. Mondhoeken wat ontevreden naar beneden en ogen zonder straling.
Ineens had ze het door... oei... dat is wat ik uitstraal... en heb ik net het personeel gegroet? Nee... ik wachtte op hun groet en die kwam niet.
Bij de kassa zei ze met wild kloppend hart tegen de caissière: "Tot hoe laat werkt u?" De caissière keek verrast op en antwoordde: "Nog een uurtje en dan zit het er op. De zon schijnt en ik ga straks lekker op een terras zitten." Dit was het begin van een nieuw leven. Ze begon met groeten en merkte al snel het effect. De reacties verwarmden haar en ze had het gevoel dat ze begon te leven. Ze kreeg door dat wat zij de wereld instuurde dat dat terugkwam. Niet altijd maar meestal wel.
Af en toe keek ze weer in de spiegel van de supermarkt en nu zag ze dat haar mondhoeken naar boven stonden en haar ogen hadden pretlichtjes.
Al snel maakte ze kennis met een vrouw die om de hoek woonde en die haar al een paar keer eerder hartelijk groette. Ze raapte al haar moed bij elkaar en nodigde haar uit voor de koffie. Ze werden vriendinnen.
Dit was het begin van een nieuw leven.
