Wie we werkelijk zijn

Doe het al jaren en het is nog steeds haast niet te geloven welk snel effect het heeft als we
elkaar vertellen wie we werkelijk zijn zonder de dagelijkse beperkingen.
We zijn gaan geloven dat we minder dan krachtig, prachtig en wonderbaarlijk wijs zijn. Toch
hoeven we maar even onder die gedachte te komen of het wonder voltrekt zich al.
Zie het voor mijn ogen gebeuren en voel het in het diepst van de ziel die ik ben.
In het dagelijks leven neigen we het te vergeten en gaan op in het gedoe.
Soms zijn we het jaren lang vergeten misschien wel eeuwen lang. Het maakt niet uit. Er komt een
dag dat we het ons weer bewust zijn. Dat is een glorieuze dag en hoe heerlijk als we het verschil
ervaren. Dan is het niet erg meer dat we ons zelf kleiner en lelijker hebben gedacht. Alles lost op in
een gigantische golf van Liefde en Licht.

Laatst zag ik het ook weer gebeuren bij een aantal vrouwen. Ze weten het wel maar vergeten het af en toe. Nu weten en voelen ze het weer. Het Licht in de kamer gloeide het huis uit en reikte ver de ruimte in. Het maakt zo zielsgelukkig.

De man die alles verloor

Sta je met niets meer in je handen? Is je bed leeg? Is alles op? Open je armen en omhels het leven met alles er op en er aan en begin opnieuw. Wie weet is, wat nu het kleinst en het minste lijkt, wel het grootst en mooist. Zoals de man die alles verloor (en hij had nogal wat) en op zijn drieënzestigste een baan in een café kreeg. Hij bleek veel gelukkiger te zijn terwijl hij gesprekken had met zijn koffieklanten dan met al dat geld en die enorme verantwoordelijkheid als directeur van een megabedrijf.

Als iedereen uit je leven is waar je van hield.. wil dat niet zeggen dat de liefde uit je leven is, want die liefde zit in jezelf en je hebt het vermogen die aan iedereen om je heen te schenken.



Uit 'Niets meer te verliezen'

'Deselfde son als in Switserland'

Als kind woonde ik twee hoog achter in de Amsterdamse Pijp. Balkonnetje op het noorden. Mijn moeder verdween bij mooi weer naar de lattenzolder tussen de kolenopslag. Daar lag ze in een ligstoel bij het raam in de zon. Kwam de buurvrouw vragen wat ze daar in godsnaam deed. “Het is deselfde son als in Switserland”, antwoordde mijn moeder, “als ik mijn ogen dicht doe, is er geen verschil!”

Uit: 'Placebo's en Fluitende fietsen'

Waar ga ik het eens over hebben?

Ach, het gebeurt me nog wel eens. De visite is weer naar huis en ik zeg teleurgesteld  ”Ik vond het helemaal geen interessante onderwerpen.” Zegt mijn vriendin: “Waar had je het over willen hebben, en waarom ben je daar niet over begonnen?”

Zo zie je maar weer, we blijven oefenen.



Uit Gedachtenkracht

Onszelf gevangen zetten en weer bevrijden

Soms voeren we in gedachten onze eigen oorlog. Daar kunnen we ons behoorlijk in vastbijten. Over zaken die we onszelf of anderen niet vergeven. Zoals mijn vader; hij was een lieve verlegen jongen en werkte op zijn dertiende al als meubelstoffeerder. Op een dag toen hij negentien was vond hij in een bank die hij onder handen had beeldjes. Hij nam ze mee en verkocht de beeldjes en van de opbrengst kocht hij schoenen voor zijn toenmalige vriendin. De volgende dag werd hij opgepakt en veroordeeld tot één jaar gevangenisstraf. Het bleken kostbare beeldjes. De wroeging en de spijt was vreselijk. Hoe had hij dat kunnen doen? Hij schaamde zich diep, vooral voor zijn ouders.
Toen hij vrij kwam, werd hij liefdevol opgevangen door zijn ouders en door zijn baas de heer Lopez Dias uit Hilversum. (De man is vermoord in het concentratiekamp). Mijn vader kreeg zijn oude werkplek terug. Hij heeft in zijn leven nooit meer enig risico genomen. 't Was een heel stille man en hij leefde zo in zijn eigen wereld. Pas rond mijn veertigste heeft hij het me opgebiecht. Hij was zo bang dat ik hem zou verstoten. Hij heeft zichzelf er nog jaren gevangenis bij gegeven.

Hij vertelde het me op een terras in Hilversum. Samen hebben we gehuild om zijn spijt en zijn zelfkastijding en om alle angst dat het uit zou komen. Eén jaar gevangenisstraf verlengde hij zelf met achtenvijftig jaar.
Door het aan mij te vertellen viel er een enorme last van hem af. Ik kon hem natuurlijk gerust stellen dat ik hem niets te verwijten had, dat ik van hem hield en dat hij zich zelf kon vergeven. Hij kon later nog wel eens mompelen: "Stom, hoe heb ik zo stom kunnen zijn". Dan hadden we het er weer even over en dan was hij weer opgelucht.
Laten we onszelf en anderen heel bewust vergeven en bevrijden voor alle kleine en grote vergissingen. Zonde van ons leven. We hoeven niet te wachten tot we dood zijn om ons zelf te bevrijden.


Boektip:  'Het wonder van vergeving' van Willem Glaudemans.

'Dank je de koekoek'

Woedend was ik. Bij een amateurtoneelgroep had ik een enorme ruzie met de regisseur. Waarom weet ik niet meer. In die tijd had ik vaak zulke enorme ruzies. Sinds kort volgde ik meditatielessen om rustiger te worden. Net na die ruzie fietste ik naar de meditatieschool in hartje Amsterdam. Terwijl ik de ruimte binnenstapte waar zo'n twintig mensen heel stil zaten, hoorde ik in mezelf nog scheldwoorden en voelde de adrenaline door me heen schieten. De tegenstelling tussen de stilte en de vrede in die ruimte en mijn innerlijke explosie was gigantisch. Ik dacht: 'ik vervuil hier de atmosfeer' en twijfelde of ik zou blijven of weggaan en koos er voor te blijven. Dacht: 'misschien word ik wat rustiger zo.' Dat klopte: na zo'n vijf minuten voelde ik de rust en de vrede in me stromen en na een kwartier was ik stil.

Na de meditatie keek de meditatieleidster me recht aan en zei: "Als je woedend op iemand bent moet je diegene dankbaar zijn." Oei! Ik voelde me flink betrapt. Mijn hart bonkte in mijn keel. Hoe wist ze dat? Had ze het aan me kunnen zien? Tegelijkertijd werd ik weer kwaad en dacht: 'Wat, moet ik die klootzak nu ook nog dankbaar zijn? Ik kijk wel uit!'

Thuis gekomen dacht ik na: 'wat bedoelde ze nu? Misschien kan ik wat van deze situatie leren?' Ik besloot de regisseur te bellen en met hem af te spreken om het uit te praten. Iemand anders had me verteld dat je jezelf denkbeeldig kunt afsluiten voor negativiteit. Je visualiseert een camera voor je maag en draait de lens dicht.
Dat deed ik op het moment dat ik voor zijn deur stond en draaide in gedachten de 'lens' goed dicht. De man verwelkomde me hartelijk en schonk koffie. Ik zei geen woord. Het kon niet... mijn camera zat muurvast. De regisseur sprak zo'n uur lang tegen me: het kwam niet binnen maar er kwam ook niets uit. Toen ik wegging had ik geen woord gezegd en de man zei: "Wat hebben wij een goed gesprek gehad!" 'Ja dank je de koekoek, jij hebt alleen het woord gevoerd' dacht ik.

Ineens begreep ik het: ik kon die man dankbaar zijn omdat ik inderdaad iets had geleerd. Ten eerste is uitpraten een manier om elkaar te begrijpen, hoewel dat dit keer niet was gebeurd omdat ik die zogenaamde lens zo enorm dicht had gedraaid.
Ten tweede is het prima om onszelf af te sluiten voor negativiteit maar laten we wel genoeg ruimte over houden om te kunnen reageren en open te zijn en er een goed gesprek van te maken. in dit geval was ik degene die negatief was omdat ik er van uit ging dat hij negatief zou zijn.
Die meditatiedocente had gelijk. Het was mijn eerste stap naar betere communicatie en ik ben de les nooit vergeten.

Foto: Buitenleven.nl

Suiker, opvliegers en meditatie

Vandaag na een tijdje suikerloos weer iets met suiker gegeten en zie: nachtelijke opvliegers. Dat is dus duidelijk! Geen suiker meer.
Vroeger stond ik elke nacht om vier uur op om te mediteren. Dus in plaats van te gaan liggen woelen, dacht ik: 'kom ik ga mediteren'. Precies om vier uur zat ik rechtop. Het was heerlijk. Moet toch vroeg op dus ben ik meteen gaan ontbijten en heb nog wat veranderd in de tekst van mijn boek: 'Niets meer te bewijzen'. Mediteren zorgt voor heldere momenten.