O néé! Mijn moeder doet NLP

Tijdens een training 'Hoe maak je keuzes?' zit een VU-studente totaal onderuit gezakt. Oei, ik moet haar straks onder andere beoordelen op attitude. Ik vroeg haar wat er aan de hand was: "Oh, ik heb zo'n hekel aan dit soort trainingen: mijn moeder doet NLP!"

Meteen krijg ik een beeld van een moeder die haar dochter constant coacht en met NLP-termen om de oren slaat. Waar de hele dag en haar hele jonge leven wordt gevuld met goedbedoelde coach-gesprekken en waar elke avond tussen de rijst en de tofu door, moeders de diepte in wil en ‘rapport’ maakt en spiegelt. Dan kom ik aanzetten met nadenken over je leven en dan denkt de studente: "Help, néé nog zo'n type! Help!!!"

Mijn close vrienden heel alert als ik een coachende houding aanneem en ik betrap mezelf er op dat ik altijd diep wil. Eén van mijn vriendinnen houdt me goed in de gaten en zodra ik over de streep ga van vriendin naar coach, roept ze beschuldigend: "Mar, je coacht!" Dan denk ik: uitademen! Dan gaat het weer en kan ik me inhouden. Niet iedereen zit er op te wachten nietwaar?

Mijn moeder was een overtuigd positief denkster en las Vincent Peale. Het hielp haar op de been te blijven na de oorlog maar te pas en te onpas riep ze: "Positief denken!!!" en ze ging daar heel ver in. In mijn pubertijd kon ik me daar vreselijk aan irriteren. Ook omdat ik zag hoe ze zich groot hield en niet verwerkte. Ik zal er vast, net als die studente, met rollende ogen en uitgezakt bij hebben gezeten.

Nu Nederland voor de helft bevolkt wordt door coaches, komt er een hele generatie kinderen die moeders en vaders hebben die coachen. Een waarschuwing: af en toe een luchtig onderwerp onder het eten. Praat over koetjes en kalfjes en ditjes en datjes of de politiek en over wat je kinderen interesseert. Ga niet overal op in waar je een coachkans ziet. Anders krijg ik ze later ongeïnteresseerd in mijn studentengroepen. Doe het voor mij, alsjeblieft.


Uit: Niets meer te bewijzen