Hulde aan de mensen die in de verzorging werken. Wist het al jaren als trainer in zorgcentra en maak het nu van heel dichtbij mee aan de "dochter van de bewoner kant" in het Emmahof in Amsterdam. Ik zie hoe hard de vrouwen en mannen werken en met hoeveel liefde en passie.
Soms bellen vijf mensen tegelijk. Dan moet je beslissingen nemen: mevrouw Pieterse belt altijd en mijnheer Jansen haast nooit dus eerst bij mijnheer Jansen kijken. Ongeduldige familieleden, schreeuwende en dwalende bewoners en toch geduldig blijven en doen wat je te doen hebt.
Pies, poep, spugen, bewoners die tegenstribbelen, huilen... willen praten en herhalen en aandacht vragen en toch vriendelijk blijven antwoorden terwijl ze alles wat ze moeten doen rustig en efficiënt afhandelen. Heel zorgvuldig en liefdevol wasten ze mijn vader (95), hielpen met plassen, natte dekbedden, praten rustig om onrust en angst weg te nemen, tilden hem uit zijn stoel het bed in terwijl hij bibberde en schreeuwde. Ze zijn zo lief voor mij als dochter en houden me op de hoogte, overleggen, stellen gerust en leven mee.
Pa vroeg: "Wie zijn die mensen in de kamer? Wie is die man die achter me staat?" Er was niemand. Hij gaf te kennen dat hij iets wilde drinken... hij kwam er niet uit wat. Ik vroeg of hij water, melk, koffie, thee wilde, nee dat was het niet. Het was iets dat hij 's middags altijd bij het eten krijgt. Ik naar beneden om te vragen wat hij bij het eten drinkt. Wijn? Weer naar boven: ''Wilt u wijn?' Ja, dat was het. Beneden vroeg ik aan de verzorgenden die net zelf aan het eten waren of hij wijn kon krijgen... ik opperde nog iets van kan dat wel nu (hij was stervende) ze riepen in koor: "Laat die man lekker een glas wijn drinken!! hij mag nu alles hebben wat hij wil!" en er werd een fles opengerukt. Na drie nipjes had pa genoeg.
Negen jaar geleden zat ik aan mijn vaders bed toen ik zag dat hij ging sterven. De Surinaamse verzorgende liet ons discreet alleen om afscheid te nemen. Pa keek strak naar de muur en wees met zijn wijsvinger alsof hij iets zag wat ik niet kon zien. We zaten hand in hand toen hij de laatste adem uitblies. Na een tijdje kwam ze terug, keek me aan en begon te zingen over het Licht dat naar hem reikte. Het kwam recht mijn hart in.
Geen handje, nee alle verzorgenden omhelsden me later.
Staan we er wel genoeg bij stil wat een impact verzorgenden hebben op dit soort belangrijke momenten in ons leven? Hoe het voor hen moet zijn als er iemand sterft en er bij te zijn?
Ook de verpleegkundige Marijke van het helaas niet meer bestaande Slotervaartziekenhuis in Amsterdam die er bij was toen mijn moeder stierf tien jaar geleden ben ik nooit vergeten. Wat een kracht en steun was die vrouw op dat moment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten