De Omhelzing

Je bent heerlijk aan het werk, je werkt fijn samen met je medewerkers en collega's. Dan, op een dag, komt er iemand werken die je rust verstoort en je het plezier afneemt. Een woord, een gebaar en je merkt dat je op de kast zit. Je wilt van de kast af en je rust terug maar dat gaat niet één twee drie.

Ze haalt je het bloed onder de nagels vandaan... o was ze maar niet gekomen. Was ze maar weg, ziek, ontslagen of wat dan ook maar niet in jouw buurt om het plezier in je werk te verstoren. Zelfs 's nachts bekruipt ze je in gedachten en je woelt in je bed.

Het kan een man zijn of een vrouw. Bij mij was het meestal een vrouw. Ze zegt altijd net dat wat je haren overeind doen staan. In vergaderingen ben je van je a propos als ze je alleen al aankijkt.

Op wie lijkt ze? Op wie uit je verleden? Want je hebt meer van dat soort mensen gekend.

Ze brengen iets ouds bij je naar boven. Je onzekerheid... ze lijken je door te hebben en kijken recht door je heen naar het kleine onzekere jongetje of meisje dat je ooit was.

Weg ermee... 

Oh, ik heb er velen gekend... het ging zo lekker en dan opeens zat er weer één in mijn groep... een blik... een opmerking: de angel! Wat ik anders zo makkelijk deed werd opeens ingewikkeld en wat wilde ik ook weer zeggen? Ik werd rood en begon te stotteren en ging haar uit de weg of ik ging de confrontatie aan.

Nu heb ik jaren geleden het geheim ontdekt en het werkt perfect. Zo perfect dat als ze aanwezig is, ik haar niet meer opmerk omdat de angel er uit is.

Ze is er niet meer... nou ja ze is er wel maar ze is van harte welkom. Ze hoort erbij en houdt me scherp. 

Nu omhels ik haar, ik hou van haar en ik bedank haar dat ze erbij is. Ze mag alles zeggen wat ze wil zeggen. Ik leer van haar.

Ze hoort bij mijn leven in al haar verschijningsvormen. 

Laatst siste een leidinggevende die me net voor had gesteld aan zijn nieuwe leidinggevende het volgende in mijn oor: "Heb je het gezien? 't is een slang... ik voel het.... ze deugt niet en wil me onderuit halen. Ik ga haar al een maand uit de weg."
Ik zei: "Stop! Ga straks naar haar toe en zeg dat je koffie met haar wil drinken om haar beter te leren kennen." "Moet dat nou?" vroeg hij verschrikt. "Ja, dat is de coach-opdracht voor de volgende keer." Bij de volgende ontmoeting zei hij enthousiast over haar: "Wat een top-vrouw!"





Gepubliceerd in het blad:  Nieuwe Leiders

De verlichte rechercheur

Over mensen die de mens achter de mens zien en de wereld met open vizier tegemoet treden.

Ze zitten overal. De verlichte zielen zijn niet alleen aan het mediteren op een berg of zijn goeroe in een ashram in India, ze zitten ook bij de politie. Hij verhoort verdachten van roof, moord, mishandeling, verkrachting.
Hij doet het met liefde. Hij ziet de mens achter de crimineel. Dan e-mailt hij weer dat hij iets prachtigs heeft meegemaakt en dan gaat het over een mishandeling, waarbij hij de dader met liefde heeft bejegend waardoor er iets heel bijzonders gebeurt. Wie verwacht dat nou? Heb je net iemand vermoord, je bent opgepakt - donker en zwart is de wereld - en dan krijg je een verhoor. Je zet je schrap en je denkt: mij pakken ze niet, ik zeg niets! En dan zit daar een grote stoere politieman voor je en al je verweer en je haat lijken te verdwijnen. Je voelt tranen achter je ogen. Je wilt ze nog stoer weghouden, het lukt niet meer. Hij lijkt je te begrijpen en je tot in je ziel te raken. Iets ouds, een vergeten gevoel komt weer boven.

Tegenwoordig kom ik de verlichte zielen overal tegen. Steeds meer, ook in mijn directe omgeving. Mensen van wie ik het eigenlijk niet verwacht, zien de wereld op een andere manier. Opeens een zinnetje, een opmerking!
Een andere stoere politieman die er opeens achterkomt dat hij thuis ook politieman speelt. Hij laat het los en ontspant en zijn zoontje komt voor het eerst op zijn schoot zitten.
Een vrouw die niet in zichzelf gelooft, ze voelt zich zwaar en moe. Ze heeft al vele therapieën gevolgd en opeens ziet ze het. Al het oude verdwijnt en ze vindt zichzelf. Ze weet opeens wie ze werkelijk is en ze kan weer verder. Nu voelt ze zich licht en opgeruimd. Er was alleen inzicht voor nodig.

Paul kwam ik tegen tijdens een training bij een telecombedrijf. Hij was tweeëntwintig en had ogen die licht uitstraalden. Open, liefdevol, leergierig, hulpvaardig, wijs en gelukkig. Alle deelnemers aan de training waren dol op hem. Ik ook. Hij woonde op een mooie zolderkamer in Amsterdam. Soms verzuchtte hij: “Marja, ik was net in de stad op een terras en ik was zo dankbaar en gelukkig.”
Paul is christen en heeft een diepe band met Jezus. Hij gaat niet naar een kerk, want hij houdt niet van regels en instituten. Hij beleeft zijn geloof op zijn eigen manier. Zijn hospita was een vriendelijke vrouw die trainingen gaf in hoe je verlicht kunt worden. Als ik langs haar appartement kwam, hield ik mijn neus dicht om de zware rook niet te ruiken. Af en toe kwam ze boven met haar glas rum-cola en een sigaretje in haar hand. Vaak kwam ze haar bed niet uit en was ze down of ziek. Op een dag was ik erbij dat ze met haar glas en sigaret in de hand tegen Paul zei: “Weet je Paul wat jou goed zou doen? Een training bij me volgen!” Paul straalde en zei: “O, ja?”

Echt waar, verlichte mensen, ze zitten overal, kijk maar om je heen, kijk maar naar binnen.

Tips:

Doe net of je een onafhankelijk adviesbureau bent die een onderzoek naar je leven instelt.

Als je jezelf goed voelt en lekker draait… bedenk hoe het komt dat je je zo goed voelt. Schrijf dan een brief aan jezelf in een moeilijke situatie met tips.

Zoek naar de mens achter het lichaam. Kijk verder dan je gewend bent.
Ga er vanuit dat in ieder mens iets moois te vinden is al lijkt het nog zo moeilijk.
Maak er een sport van.

Foto: Huffington Post, Canada

Uit: 'Placebo's en fluitende fietsen'