"Na zeventig jaar" riep hij uit! Een leuke Indonesische vrouw had hem van zijn stoel getrokken en samen deden ze een quickstep. Mijn vader heeft totaal geen ritmegevoel maar dat mocht de pret niet drukken.
Het leven zit vol verrassingen!
Mijn vader deed nog alles op de fiets naar het Osdorperplein voor de boodschappen en de was wegbrengen. Het deed me pijn het hem te moeten zeggen: ik wilde niet meer dat hij nog fietste. Te gevaarlijk. Als ik met hem liep zag hij geen stoepjes, viel overal overheen, liep tegen palen aan en soms zwaaide hij wild met zijn armen als hij dacht dat er iets op hem af kwam wat ik niet zag.
Er kwam een rollator voor in de plaats.
Hij vond het vreselijk. Niet meer fietsen. Zijn vrijheid beperkt. ‘Een rollator: dat is voor ouwe mensen’ zei hij minachtend.
Een paar weken later kwam mijn vriendin onverwachts bij hem langs om hem even met de auto naar de dokter te brengen, het regende zo. Hij was er al vandoor, en wat denk je... op de fiets.
Tja, mijn vader is een stille, verlegen man. Als ik hem ergens neerzet blijft hij zitten tot ik hem uitnodig te gaan staan of ergens mee naar toe te gaan.
Hij doet niets uit zichzelf. Dat heeft hij nooit gedaan. Mijn moeder bepaalde en gaf bevelen en pa volgde ze op. "Niek, pak die krant, Niek, geef dat bord even aan." Ik zei er wel eens wat van maar dat pikte ma niet. Een schat hoor maar erg dominant. Hoe ik ooit feministe ben geworden? Thuis was het precies anders om. Ma had de broek aan.
Toen mijn vriendin tegen hem zei: "U beloofde Marja toch niet meer te fietsen?" Antwoordde hij slim lachend: "Ik had vandaag niets met Marja afgesproken hoe ik naar de dokter zou gaan. En stilletjes ben ik dan trots op hem: kijk die vader van mij nou... hij danst en hij is toch nog een rebel geworden op zijn ouwe dag.
