Las laatst een brief in de Libelle van een moeder over haar
zoon: 'hij gaat fietsen naar Santiago de Compostella'. Ze komt
met een hoop waarschuwingen en heeft allerlei
tegenwerpingen. Volgens haar zou hij niet mogen gaan. De
brief eindigt ermee dat haar zoon zei: "Ma, ik ben vijftig en
ik wil nu gaan." Ik lees hem voor aan mijn vriendin en die
ligt dubbel. Ook zij dacht dat het om een puberjongen ging.
Ze lachte schamper toen ik opmerkte dat zij hetzelfde zou
zeggen tegen haar dochter als ze vijftig zou zijn. Die is nu
vijfendertig en ik zie het mijn vriendin zo zeggen.
Ik ben geen moeder en dat krijg ik regelmatig van moeder
vriendinnen te horen als ik voorzichtig iets opper over
loslaten. Vroeger zei mijn moeder al: "Zeg jij nou maar niets.
Jij bent geen moeder en je kan niet voelen wat wij
doormaken!" Ze hebben gelijk en stiekem ben ik heel blij. Ik
hoef me niet druk te maken of mijn heel volwassen kinderen
wel of niet hun huis schoonhouden, met wie ze uitgaan en
hoe en wat ze verder uitspoken. Al die moeders die ik ken
voeren eindeloze gesprekken met elkaar en hebben slapeloze
nachten: "Mijn dochter ruimt d'r kamer niet op" of "Mijn
zoon heeft nog steeds geen vrouw en als ie een vriendin heeft
is het niet mijn keuze!" en dan hebben ze het over dochters
en zonen van vijftig plus.
Ik ben vrij... nou ja... vrij?
Mijn vader van drieënnegentig ontmoette een "meisje" van
vijfentachtig. Ik ben toch even door z'n garderobe
heen gegaan. De boel gesoigneerd en hier en daar wat
haartjes bijgeknipt. Een fles advocaat en nootjes gekocht. Ik
coachte hem hoe hij zich wat assertiever op kan stellen: "Pa,
heb je nou haar naam nog niet gevraagd? Jullie hebben al
drie avonden samen doorgebracht!" Ik heb er gelukkig nog
geen slapeloze nachten van. Eerlijk? Ik denk dat ik nog veel
erger zou zijn dan mijn vriendinnen.
Speelde ooit een moeder in een filmpje:
