In mijn jonge jaren danste ik elke nacht, jawel zonder uitzondering, tot ze me er uitgooiden om vier uur in de Schakel. Dat was de dancing van het COC in de Korte Leidsedwarsstraat in A'dam. Een heerlijke plek waar iedereen welkom was en ze heerlijke zestiger zeventiger muziek draaiden. Nou ja... het waren ook die jaren dus logisch. House en Dance en Heavy Metal bestonden nog niet.
Dus we dansten op Motown en Disco en slowdance en af en toe een quickstep. Het eindigde altijd met 'Geef me nog een laatste biertje, voor je me de kroeg uitsmijt...'
Af en toe kwam er een kleurige wervelwind binnendansen en we dansten de hele nacht. Fridi Martina straalde de wereld in en we waren onvermoeibaar. Oh ik kon zo lekker dansen en oei ik zag me zelf laatst op video en tja... zie nu een oudere dame die ook wat meehopst. Weg alle soepelheid en zwierigheid maar ik kan nog bewegen.
Fridi deed performances zoals dat heette en was altijd bezig met nieuwe projecten. Ze woonde inmiddels al jaren op Curaçao waar ze oorspronkelijk vandaan kwam. Op een dag mailde ze me of ik naar haar toekwam om samen workshops te doen. Heel aantrekkelijk idee en ik zou er over nadenken. Zoiets heb ik ook in Suriname gedaan en dat was hemels. Het was een mooi idee maar dacht er heel lang over na... ben niet meer zo vlot in reizen plannen.
Na een paar maanden hoorde ik ineens dat ze was overleden aan ALS. Hoe was dat mogelijk... de beweeglijkheid zelve kon zich niet meer bewegen. Nu is haar ziel weer vrij om te buitelen en te dansen.
