Mijn moeder was dol op zo goedkoop mogelijk boodschappen doen. Op de Cuypmarkt in Amsterdam viste ze uit een grote stapel kleren nou net dat eruit dat haar prachtig stond. Dan kwam ze thuis en vroeg: "Nou, hoe veel denk je?" Dan zei ik lukraak "vijfentwintig gulden..." "Neeeee, nog eens raden" "Dertig?" "Haha, nee hoor twee gulden!" riep ze triomfantelijk. Natuurlijk wisten mijn vader en ik op den duur wel wat het antwoord was maar we speelden het altijd mee.
Toen ik er achter kwam dat ze daardoor aardig had gespaard ondanks het minimumloon van mijn vader en zijn piepkleine pensioentje, zei ik: "Kom we gaan winkelen en iets moois kopen voor u." We liepen winkel in winkel uit op het Osdorperplein en ze zag de mooiste shirtjes en hempjes. "Ik ga toch geen vijftien euro uitgeven voor een shirtje!" riep ze uit. "Kom, we gaan naar Zeeman!" "Nee, geen Zeeman!" riep ik wanhopig, dat hoeft toch niet!" Ik heb een hekel aan Zeeman en nou ja eigenlijk aan elke winkel. Ik hou sowieso niet van kledingwinkels maar Zeeman is het ergst brrrrr. We togen natuurlijk toch naar Zeeman en zie: ma pakte in een minuut een shirt van een rek voor een euro. Zielsgelukkig liep ze naar huis met haar buit.
Nu zijn we in ons huisje in Frankrijk en we doen net een wasje, zegt mijn geliefde : "Kijk, dit is nog van je moeder!" Ze toont me een gigantische zak half vol met waspoeder. "Van mijn moeder??? die is al tien jaar dood!" "Ja, maar die waspoeder gebruik ik nog." (ik geef eerlijk toe, ik was niet zo vaak... wel de afwas zodat jullie niet een heel verkeerde indruk van me krijgen). Ik ben verbijsterd... Wie doet er tien jaar met waspoeder? Daar moet mijn moeder wel achter zitten. Het is een waar wonder en doet me denken aan het wijn schenken van Jezus waar ook geen eind aan kwam.
