Zo, Quiny en Silvana zijn op familiebezoek in Maratea. Ik ga niet elke keer mee want ik versta er maar een deel van en iedereen is zo blij elkaar te zien. Dus nu alle tijd om even wat te schrijven. Het is een hoop werk hoor zo'n vakantie. Volgende week in Nederland kan ik tot rust komen. Nee, alle gekheid op een Italiaans stokje, het is hier paradijselijk mooi. Waar we ook komen zijn de mensen lief en behulpzaam, het eten verrukkelijk al verlang ik af en toe naar een Indonesische maaltijd. Italianen kennen en lusten alleen Italiaans eten. Ik heb net ontdekt dat je hier ook andere gerechten kunt eten dan pizza en spagghetti en dat is zalig.
Quiny praat niet alleen als een Italiaanse maar ze rijdt ook als een Italiaan door de bergen heen. Net als Silvana, die rijdt met een vanzelfsprekendheid langs de ijzingwekkendste haarspeldbochten al pratend over andere dingen terwijl ik met een hartverzakking achter in de auto zit te beven met een reispilletje en me vasthou aan alles waar ik me aan kan vasthouden. Zowel 's nachts als overdag, het maakt ze niets uit. De kleinste ingewikkeldste weggetjes met tegenliggers die half over onze helft rijden en met groot licht op. Ze malen er niet om. Hier ben ik de stresskip zei Sil al. Ja geef mij een gigantische groep met onwillige deelnemers die er geen zin in hebben en vol weerstand zitten bij een lezing die ik niet heb voorbereid en dat ik geen idee heb waar ik het de komende uren over ga hebben. Dan ben ik de rust zelve en geniet van het moment maar hier in de bergen is het andere koek.
We kwamen in een beeldschoon plaatsje om daar een bijzonder restaurant te zoeken met uitzicht over de bergen. De straatjes waren net zo breed als de auto. Ik zei nog laten we gaan lopen maar Q laat zich niet zo snel van haar plannen afbrengen en reed verder. Straatje in straatje uit, steeds hoger en hoger, de huurauto was zoveel hoogte ook niet gewend en bleef af en toe steken terwijl voor ons een auto naar beneden stond en achter ons een auto die naar boven wilde, toeterde en schreeuwde dat we op moesten schieten terwijl beide zijspiegels vast zaten tegen de muren. Toen we eindelijk verder konden en toch boven waren gekomen reed Q een doodlopend weggetje in waar twee auto's geparkeerd stonden zodat ze terugmoest. Ook daar waren de zijspiegels niet op berekend en ik moet jullie bekennen dat ik het hele stille dorpje bij elkaar heb gevloekt omdat Q niet reageerde op mijn aanwijzingen. Daar ging mijn Goddelijke staat van zijn van de laatste jaren. Tja, dit is niet mijn sterkste kant en ze had niets aan mijn: "meer naar links, meer naar rechts" want ze zag me niet en hoorde me niet. Het was pikdonker. Alle inwoners hingen over hun balkonnetje naar ons te kijken en schudden hun hoofden. Later bleek dat Q de gsm op 'lopen' had gezet. Tja... Ik denk dat ik na de vakantie een mindfulness cursus ga volgen speciaal voor als je in dit soort situaties komt. We zijn trouwens nooit in het restaurant aangekomen, want toen we eenmaal weer beneden waren hebben we in een Tiroler biertent een hamburger gegeten om bij te komen.
Zo zie je maar dat als je een rustig leven wil leven je beter dat kunt doen wat bij je past. Dus dat doe ik nu. Zit hele dagen te lezen in de schaduw en duik vaak het water in om af te koelen. Het is bloedheet hier en het heeft maanden niet geregend. Dat is niet te zien aan de bomen en de planten. Alles is prachtig groen en vol bloemen. Overal tussen de rotsen bloeien groene struiken en bloemen.
Het is enig om op plaatsen te komen waar ik al zoveel over gehoord heb in al die jaren en mensen te zien van de verhalen. Ik ben ontroerd bij de ontmoetingen van Quiny met haar schoonfamilie en zo grappig om Silvana hier zo thuis te zien als Italiaanse onder de Italianen.
Nog een week op deze prachtige plek, af en toe een rit en dan veel uitademen en denken: vallen we dood dan vallen we dood en dat is niet erg want we hebben Myrthe, het medium om nog contact te houden met elkaar. Ik wens jullie een heerlijke zomer! Ik neem aan dat we het wel overleven want ik heb alle vertrouwen in de rijkunsten van Quiny. Ik zelf neem het stuur hier niet in handen en al zou ik 't willen ik krijg 'm niet.
Nog een aanvulling van Silvana die net leerde van de zoon van een Italiaanse rij-instructeur: "Als je auto verticaal staat, hou je hart koel!"
Dat heb ik inmiddels gedaan. In mijn eentje door de bergen gereden en na een fikse start opwaarts met stilstaande auto's voor me, uitademen, rustig de handrem laten vieren, in z'n één opgetrokken en toen begon ik het leuk te vinden.
