Mijn moeder was tachtig. Ze overleefde net drie tia's en stapte de tafel van de hersenscanner af, liep naar de wc en zakte ineen. Als ze in de toiletruimte was gevallen was het anders gelopen. Nu stonden er een aantal verpleegkundigen omheen dus de eerste reactie was reanimeren. Ze overleefde en lag zes weken aan de beademing. Steeds meer functies vielen uit en haar bloeddruk stuwde op tot onmenselijke hoogten. Ze wist alles, zag alles en was ziedend dat haar dit moest overkomen. Na zes weken en drie gesprekken met artsen gaven ze eindelijk toestemming haar op een natuurlijke wijze te laten sterven. Toen ik haar vertelde dat we haar los zouden koppelen werd ze eindelijk rustig. We namen intens afscheid en met een koninklijk handgebaar naar de verpleegster "Ga uw gang" gaf ze zelf aan dat het goed was. We werden gewaarschuwd dat het nog wel dagen kon duren maar zodra de slang uit haar mond was gaf ze een zucht en stierf.
Mijn vader was vierennegentig. Hij zag haast niets... hoorde slecht, liep slecht maar was verder nog gezond en genoot nog van muziek, aandacht van de mensen in het zorgcentrum en van bezoekjes van mij en mijn vrienden. Toen hij werd opgenomen met een acute urineweginfectie werd me gevraagd of mijn vader in geval van hartstilstand gereanimeerd moet worden. Ik was verbaasd over de vraag. Als iemand van vierennegentig een hartstilstand krijgt is dat (dood)normaal en een mooie snelle manier om te gaan. Dus ik zei: "laat 'm maar lekker gaan. Als hij sterft is het zijn tijd en als ie een hartaanval krijgt hoeft hij niet te lijden en is ie zo weg."
Tja... ze moesten het natuurlijk ook mijn vader vragen en die had geen idee van de consequenties. Hij dacht dat hij na zo'n reanimatie weer vrolijk zou opstaan en we gezellig koffie zouden drinken. "Ja hoor, ik wil nog wel even door..." gaf hij als antwoord. Toen mijn moeder tia's kreeg en naar het ziekenhuis werd gebracht zei hij: "O, gaan we dan niet op vakantie?" en toen ze in het ziekenhuis lag te sterven drong het niet goed tot hem door. Verder was hij helder maar emotionele zaken wist hij goed te blokkeren. De arts legde niets uit, de vraag was wilt u verder leven of sterven? Later hoorde ik van een verpleegster dat ze het verschrikkelijk vinden als ze een zeer oud iemand moeten reanimeren... het is vreselijk om te doen omdat ze zo broos zijn en ze worden nooit meer zoals ze waren. Ze vertelde erbij dat er soms wordt gefaked alsof ze aan het reanimeren zijn omdat ze weten wat er staat te gebeuren met de patiënt.
Waarom zijn we zo bang voor de dood? Het is net zo natuurlijk als geboren worden. Zo ben je er niet en zo ben je een baby. Wat daarvoor was of daarna komt is een mysterie, hoewel ik wel een aardig idee heb gekregen in de loop der tijd.
Inmiddels is mijn vader overleden. Hij is 95 jaar geworden en we hebben hand in hand afscheid genomen. Hij stierf aan ouderdom. Of je het gelooft of niet... een paar maanden later liep ik op straat en stond hij voor mijn neus. Jong en stralend! Ik riep: "Pa!!!" en hup hij was weg. Mensen keken me vreemd aan maar ik was zielsgelukkig.
Al zoekend naar bio-producten liep ik rond bij de supermarkt en opeens zie ik een zeer bekend gezicht. Ja hoor... mijn docente van de Sociale Academie. Ze zag er nog precies hetzelfde uit als toen hoogblond lang haar en ze lijkt bijna geen dag ouder dan toen. Het is toch al zo'n veertig jaar geleden. Ze is zelfs net begonnen met haar eigen onderneming. Zo zie je maar weer... nooit te oud.
Ze omhelsde me innig, tot mijn verbazing, want zo lief was ik niet voor haar in die tijd. Ai, ik heb haar flink beledigd. Was een jaar of vijfentwintig en ging midden in de klas tegen haar tekeer dat ze 'nog' met een man woonde. Dat vonden 'wij' niet kunnen. Wat een dom gansje was ik in die tijd. Toen ik een jaar of zevenendertig was kwam ik haar weer tegen, bood mijn excuses aan en vroeg haar om langs te komen. Ze kwam en we hebben het uitgepraat. Inmiddels had ik gelukkig door hoe dom en hard ik was geweest en kon mijn zeer welgemeende excuses aanbieden. Het had haar in die tijd diep geraakt.
Nu vertelde ze dat ze zo blij was dat we het toen hadden uitgesproken en vroeg hoe het met mijn ouders was. "Oh, zijn die overleden? Ik heb ze nog gekend." Ik was verbijsterd. Hoezo had ze mijn ouders gekend? "Ja, ik ben ooit mee geweest naar je ouders om je te ondersteunen toen je ze vertelde dat je lesbisch bent." Wat? Dat kan niet, ik vertelde mijn ouders dat al op mijn zestiende. In haar klas was ik al vijfentwintig. Later bedacht ik me dat we mijn ouders hebben geïnterviewd hoe ze dat hadden toen hadden beleefd voor een schoolproject. Zo gek dat ik zo iets belangrijks was vergeten. Er waren meer studenten bij aanwezig maar ik heb geen idee meer wie. Als er collega studenten van toen dit herkennen omdat ze erbij waren, laat t effe weten alsjeblieft. Inmiddels komt het me weer voor de geest.
We namen hartelijk afscheid en gaan binnenkort weer thee drinken. Soms hebben we geen idee wat gebeurtenissen die we zelf vergeten zijn met anderen doen en andersom.
Zo was ik zo rond mijn negende totaal verwonderd toen ik met een Surinaams buurmeisje mee naar huis ging. In die tijd was zij de enige Surinaamse die ik kende. Haar moeder bleek kunstenares en tekende portretten, ze hingen overal in het huis. Zoiets moois had ik nog nooit gezien en ik werd zo vriendelijk en warm ontvangen, dat ik met een nieuw gevoel thuis kwam. Een wereld ging voor me open en ik ben het nooit vergeten. Zo'n jaar of tien geleden kwam ik de moeder en het 'meisje', nu een middelbare vrouw, weer tegen. Herkende ze meteen en het werd een bijzonder weerzien en ik werd uitgenodigd voor een feest. Zij hadden geen idee wat het mij toen had gedaan en dat ze me een nieuwe wereld hadden laten zien die diepe indruk op me had gemaakt. Dat kon ik ze nu vertellen.
Wat zou ik nog meer vergeten zijn en waarom? Interessante vragen. Wie weet weer eens een hypnose-sessie? Begin nu nieuwsgierig te worden. Het zwarte gat in mijn hoofd.
