Laatst las ik een stukje in de Volkskrant over 'het fenomeen Rieu'. Een van de zinnen die ik hier uitlicht: 'is hij niet gewoon een representant van de lage cultuur? Tja, was is lage cultuur? Dat is interessant. Het betreft hier een stukje over het onderzoek naar het succes van Rieu. Het project kreeg een half miljoen subsidie. Nou ben ik geen wetenschapster en kon me vroeger op school al druk maken als het éne boek werd betiteld als literatuur en het andere niet. Wie bepaalt dat?
De muziek die ik beluister is heel divers en het moet me raken anders luister ik liever niet. Af en toe komt er iets voor bij waar ik wat bij voel en dat zet ik dan heel vaak op. Dat ik er iets bij voel heeft meestal te maken met de stem, of het ritme of omdat het me ergens aan doet denken of ik voel iets van melancholie over een moment in het verleden. Als dat toevallig een lied van Hazes is, dan zou dat betekenen dat ik op dat moment geniet van lagere cultuur. Als ik me laat raken door Mozart dan stijgt mijn culturele pijl zienderogen en hoor ik bij 'de cultuurelite'. Hoera! Ik mag mezelf van hogere cultuur noemen.
Mijn vader was dol op Rieu. Hij zei me niet lang voor hij stierf: "Zo moet de hemel zijn..." Inmiddels weet hij of dat waar is of niet. Dus mijn vader hield van lagere cultuur en het raakte hem diep van binnen. Tja, hij had natuurlijk zich door hogere cultuur moeten laten raken om voor vol aangezien te worden door wetenschappers die het kunnen weten. Op zijn begrafenis hebben we gewalst op de muziek van Rieu omdat ik wist dat mijn vader, die nu in de hemelen zijt, mee zou walsen.
Hoog of laag... voelen we of voelen we niet? That is the question!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten