Onszelf gevangen zetten en weer bevrijden

Soms voeren we in gedachten onze eigen oorlog. Daar kunnen we ons behoorlijk in vastbijten. Over zaken die we onszelf of anderen niet vergeven. Zoals mijn vader; hij was een lieve verlegen jongen en werkte op zijn dertiende al als meubelstoffeerder. Op een dag toen hij negentien was vond hij in een bank die hij onder handen had beeldjes. Hij nam ze mee en verkocht de beeldjes en van de opbrengst kocht hij schoenen voor zijn toenmalige vriendin. De volgende dag werd hij opgepakt en veroordeeld tot één jaar gevangenisstraf. Het bleken kostbare beeldjes. De wroeging en de spijt was vreselijk. Hoe had hij dat kunnen doen? Hij schaamde zich diep, vooral voor zijn ouders.
Toen hij vrij kwam, werd hij liefdevol opgevangen door zijn ouders en door zijn baas de heer Lopez Dias uit Hilversum. (De man is vermoord in het concentratiekamp). Mijn vader kreeg zijn oude werkplek terug. Hij heeft in zijn leven nooit meer enig risico genomen. 't Was een heel stille man en hij leefde zo in zijn eigen wereld. Pas rond mijn veertigste heeft hij het me opgebiecht. Hij was zo bang dat ik hem zou verstoten. Hij heeft zichzelf er nog jaren gevangenis bij gegeven.

Hij vertelde het me op een terras in Hilversum. Samen hebben we gehuild om zijn spijt en zijn zelfkastijding en om alle angst dat het uit zou komen. Eén jaar gevangenisstraf verlengde hij zelf met achtenvijftig jaar.
Door het aan mij te vertellen viel er een enorme last van hem af. Ik kon hem natuurlijk gerust stellen dat ik hem niets te verwijten had, dat ik van hem hield en dat hij zich zelf kon vergeven. Hij kon later nog wel eens mompelen: "Stom, hoe heb ik zo stom kunnen zijn". Dan hadden we het er weer even over en dan was hij weer opgelucht.
Laten we onszelf en anderen heel bewust vergeven en bevrijden voor alle kleine en grote vergissingen. Zonde van ons leven. We hoeven niet te wachten tot we dood zijn om ons zelf te bevrijden.


Boektip:  'Het wonder van vergeving' van Willem Glaudemans.