Angst hoeft niet meer

Vanaf 1988 mediteerde ik zeven jaar bij de Brahma Kumaris en dat

deed me heel erg goed. Elke dag om vier uur stond ik op voor de

eerste meditatie en dan om half zes fietsen naar de Brahma Kumaris
langs de Prinsengracht in Amsterdam. De stad stil, weinig

auto's, merels floten en ik wist precies: bij de Leidsegracht bij Casu

Peru, het restaurant met het zonneteken, kwam net de zon tussen de

huizen op en daar bleef ik even stil staan. Dan verder naar de

Haarlemmerstraat waar het centrum van de Brahma Kumaris is om

daar weer te mediteren en een wijze les ontvangen. Dan fietste ik

verfrist weer naar huis. Het was een mooie tijd.

Eén van de lessen ging over angst. Er werd gezegd: "Angst hoeft niet

meer!" Het dreunde door mijn hoofd en buik en hart. Soms hoor je

wijze lessen en dan denk je: tja, er zit wat in... maar dit keer kwam

het recht naar binnen en een ton gewicht viel van me af. Waarom het

dit keer wel binnenkwam? Soms zijn er momenten die niet te

verklaren zijn. Ik wist dat het waar was: "Angst hoeft niet meer!"

Ik was altijd wel ergens bang voor... of iemand boos op me was, of ik

was bezorgd over geld of over werk. Het was al een stuk minder dan

vroeger maar toch... elke dag was er wel een kleine angst hier of daar.

Dan schoot het even door me heen. Deze zin na de meditatie heeft

me jaren van angstloos leven bezorgd. Wat een vrijheid. Heb er met

volle teugen van genoten en ja de laatste jaren sloop er wel weer eens

wat in. Niet te vergelijken met vroeger en maar heel af en toe: is er

genoeg werk? Of in de auto als iemand me snijdt. Dat soort zaken...

Maar nu kan ik het wel snel weer loslaten omdat ik weet: Angst hoeft

niet meer!

Een paar jaar geleden fietste ik in Frankrijk en ik voelde me heerlijk

jong... heuvel op heuvel af. Ik zwaaide naar mensen in een dorpje en

vloog van de heuvel naar beneden. De wind suisde door mijn haar en

ik voelde me zeer gelukkig... ik zag een hoopje grind in de verte en

dacht... hup om dat hoopje heen. Maar doordat ik zo gefocust op dat

hoopje was schoof ik erover heen, remde hard en vloog met mijn

blote armen en benen meters door het grind. Wekenlang lag ik met

ontstoken armen en benen in bed. Mijn geliefde verzorgde me elke

dag liefdevol, maar daarna fietste ik niet meer in de heuvels. Ik ervoer

geen angst om te vallen omdat ik niet fietste, heel eenvoudig.

Een tijdje geleden begon ik weer te fietsen in Frankrijk en eergisteren

fietsten we drie kwartier heuvel opwaarts naar een mooi dorpje.

Mijn vriendin was binnen vijf minuten weer beneden. Ze geniet er

met volle teugen van en het kan haar niet snel genoeg gaan. Ik was

constant aan het remmen en ineens ervoer ik een verlammende

angst... het was erger dan ik in al die jaren had meegemaakt en ik

herkende het van vroeger. Adem dicht... hart keihard bonkend en

ondertussen allerlei scenario's in mijn hoofd, niet alleen van mijn val

maar ook van die van mijn geliefde. Het werd zo erg dat ik opeens

dacht: 'laat ik maar vallen' want dat is minder erg dan de angst.

Tegelijkertijd keek ik vanuit een dieper bewustzijn naar wat ik aan

het doen was en hoe ik me voelde: "Hé, wat interessant: ik heb een

angstaanval... daar kan ik straks mooi over schrijven en het is goed

om weer eens te ervaren omdat ik dan weet wat anderen ervaren....

Dus nu knijp ik mijn adem dicht... en nu gaat mijn hart tekeer... en

nu heb ik de neiging om op te geven om de angst niet te voelen... "

Daar binnen in mijn observatie was geen angst, alleen interesse en

gadeslaan. Ik moest denken aan Jan van Delden, een verlichte man,

die zei: "Ik was vroeger bang voor honden en ik ben nog steeds bang

voor honden maar nu vind ik het niet meer erg." Opgetogen kwam

ik thuis vol inspiratie over mijn angstaanval.

Vanmorgen fietste ik weer dezelfde route. Ik was nieuwsgierig naar

de angst om er over te kunnen schrijven en: het kwam niet... frank

en vrij suisde ik naar beneden. Ik was bijna teleurgesteld dat ik niet

even goed kon ervaren hoe de angst door mijn lijf kroop... "Angst

hoeft niet meer..."

Tip: Observeer je angst. Kijk precies wat het met je doet. Wat doet het

met je lijf? Waar zit je adem? Wat denk je nu? Wat voel je nu? Hoe klopt

je hart? Bedenk hoe interessant dit fenomeen is en zeg tegen jezelf: wat

een kans: nu kan ik eens goed observeren wat het is om bang te zijn. Het

geeft niet dat ik angst heb.

Uit: 'Niets meer te bewijzen' het boek met verzamelde verhalen.