comfortabele stilte

Mijn vader was altijd een zwijger. Hij kreeg de kans ook niet want mijn moeder was een prater en wat voor één. Nu zit ik met hem in de auto en ik heb de neiging de ruimte vol te praten.
Goede oefening voor me om dat niet te doen. In het begin moest ik op mijn ademhaling letten... rustig ademen en hou je in. Nu gaat dat steeds makkelijker en de stilte is comfortabel. Dan na een minuut of vijf hoor ik wat gebrom naast me... het gebrom gaat over in gekuch en daar komt de eerste zin en na die eerste zin volgen er meer.
En ja hoor... verhalen over zijn vierennegentig jarige leven komen los. De stilte loont.




In oktober is mijn vader overleden.  Hij was stil en ik vertelde hem dat hij naar het Licht kon gaan. We zaten hand in hand toen hij zijn laatste adem uitblies en vertrok. Een mooi afscheid.