Als klein meisje lag ik met een hersenschudding in bed. Was van de spin in het Sarphatipark gevallen. Van de buurvrouw kreeg ik een roze pop met een roze kanten jurkje. Ik haatte het. De felroze kleur deed pijn aan mijn ogen en kan me herinneren dat ik letterlijk misselijk werd van de pop.
Ik vroeg aan mijn moeder: "Mamma, mag alsjeblieft die pop weg?" Zij gaf haar aan mijn oma, die breide er een wit pakje voor. Oma hield meer van poppen dan ik.
Een expert op het gebied van kleuren vroeg me laatst van welke kleuren ik het meest houd. Ik vertelde haar mijn favoriete kleuren en meldde er nog even bij dat ik een hekel heb aan roze en vertelde het verhaal van de pop erbij. Ze vroeg me waar die pop vandaan kwam en of er een negatieve lading bij die pop zat.
Daar had ik nooit bij stilgestaan en inderdaad er zit een hele geschiedenis achter die pop. Mijn moeder vertelde mij ooit met trots wat er was gebeurd:
Onze buren, tevens de eigenaren van een koffiehuis, gingen twee weken op vakantie en vroegen mijn moeder tijdens hun afwezigheid het koffiehuis te beheren. De deal was dat mijn vader daarvoor een motor zou krijgen. Dat gebeurde. Mijn vader was dolblij met de motor… maar helaas… hij bleek stuk en niet meer te repareren. Mijn moeder pikte het niet en ging verhaal halen. De buurvrouw reageerde dat ze het niet had geweten en er niets aan kon doen.
Dan moet je mijn moeder hebben. Ze nam wraak! Elke keer als ze langs liep keek ze door de ramen van het koffiehuis de buren strak aan. Ik ken de blik van mijn moeder, die ging door merg en been. Ze hield het heel lang vol. Op een dag klopte de buurvrouw aan de deur en smeekte mijn moeder op te houden. Ze sliep niet meer en was op van de zenuwen. Ook nam ze een cadeautje voor mij mee om het goed te maken. Mijn moeder pakte het cadeautje aan en zei: "Ik ga net zo lang door tot die motor betaald is." Het schijnt dat ik heel wat cadeautjes moet hebben gehad, hoewel ik ze niet meer kan herinneren. Alleen die pop weet ik nog heel goed.
Dus nu weet ik waarom ik een hekel aan roze heb.
De Jan van der Heijdenstraat 111, 2 hoog achter en de ramen onder waar ooit het koffiehuis 'de drie enen' was.
Uit: 'Niets meer te bewijzen'
