Een tijd geleden kreeg ik via de VU de opdracht een workshop te geven op de Gerrit van der Veenschool in Amsterdam. Mijn hart sloeg over. Dat is 'mijn' oude school!
Het gaat er om de ouders te ondersteunen hun kinderen zo goed mogelijk te begeleiden bij hun studiekeuze. Toen ik vijftien was ging ik van school af voordat ze mij er van af zouden sturen. Want dat zat er dik in.
Voor mijn veertiende was ik een verlegen meisje dat niets durfde en veel gepest werd. Tot op een dag een nieuwe lerares mij vroeg: "Marja, ik hoorde van de directrice dat jij altijd zo`n lief meisje bent. Waarom ben je in mijn klas dan zo vervelend?" Ik wist niet wat ik hoorde: Ik???
Voor mijn gevoel was ik onzichtbaar en werd ik niet eens gezien. Ik durfde me nauwelijks te bewegen om maar niet op te vallen, zodat niemand op het idee kwam iets naars tegen me te zeggen. Dus deze opmerking van de juf kwam totaal onverwachts.
Het gevoel dat het me opleverde was eerst verbijstering en daarna trok er een warmte door me heen. Wat heerlijk die aandacht. Wat was het een weldaad gezien te worden, al was het op een negatieve manier.
Vanaf die dag deed ik er alles aan op te vallen om dat gevoel weer te krijgen. Ik schreeuwde en zong door de lessen heen, provoceerde en pestte de leraren tot ze huilend de klas uitrenden en ik deed niet onder voor de boefjes die tegenwoordig zo in het nieuws staan.
Als die lerares die opmerking niet tegen mij had gemaakt was ik waarschijnlijk stilletjes en onzichtbaar de schooltijd doorgekomen.
Op een dag zei de directrice: "Ik noem geen namen Marja, maar als je nog één keer de gore moed hebt... dan schop ik je van school."
Natuurlijk bleef ik zitten dat jaar en mijn moeder zei: "Dan ga je maar werken."
Dat was het einde van mijn schooltijd en het begin van vierenvijftig baantjes.
Nu precies 40 jaar later gaf ik een workshop op diezelfde school. Het was voor mij een feest.
Mag mijn hart even huppelen?
Ps: Mijn welgemeende excuses aan de leraren van toen.
