De psychologe die patiënten nodig had

Duik in mijn oude fotodoos en wat vind ik? Deed ooit aan amateurtoneel en speelde een psychologe die patiënten nodig had. Ik ging dan naar het station en als ik een wat tobberige jongeman zag dan sprong ik op 'm af en vertelde hem hoe erg het met hem was en dat ie me hard nodig had. Dan gaf ik hem mijn kaartje. "Wat zie je bleek, het gaat niet goed met je, dat zie ik. Je bent zwaar depressief." Mijn collega speler Jan zakte dan flink in elkaar en voelde ineens dat ie idd wel heel down was en pakte mijn kaartje aan. Mijn haar maakte ik grijs met een spuitbus en nu is mijn haar precies zo grijs maar dan echt. Ik was een jaar of dertig.

Zei ooit tegen een student: "Wat zou er met je gebeuren als iemand zou zeggen dat je er zo slecht uit ziet en zo bleek?" Het ging over de kracht van gedachten en beïnvloeding. De student antwoordde stoer: "Dat zou me niets doen." Een uurtje later meldde hij zich ziek. Heb zoiets nooit meer geopperd.

Ode aan tante Annie

Tante Annie, de zuster van mijn moeder, stierf vandaag vijftien jaar geleden. Heb nooit iets over haar geschreven omdat ze zo stabiel en lief was. Er zijn weinig verhalen over haar te vertellen. Gisteren bedacht ik me dat het niet waar is. Er is een heel groot verhaal over haar te vertellen en dat ga ik nu doen. Het was altijd feest als tante Annie kwam en een nog groter feest als mijn nicht Anja mee kwam. Vier jaar ouder dan ik, mooi, lief en gezellig. Taartjes, koffie en de zusters vertelden verhalen van vroeger en soms kregen ze met z'n tweeën de slappe lach over iets uit het verleden. Dat was heerlijk om te zien.

Op het moment dat ik mijn moeder vertelde dat ik op vrouwen viel kreeg ze een gigantische woede aanval en sloeg de deur achter haar dicht. Ze vertrok naar tante Annie. Annie en Anja vingen haar op en spraken met haar. Vertelden haar dat ze me moest accepteren zoals ik was en lazen haar de les. Ma bleef bij ze slapen en kwam pas de volgende ochtend terug. Echt geholpen had het niet want ze was nog steeds woedend en bleef dat acht jaar lang. In die acht jaar spraken tante Annie en Anja vaker met haar om haar anders naar me te laten kijken. Af en toe belde ik tante Annie, nog vanuit een telefooncel, en sprak ze me moed in.

Het bleef altijd een feest om naar tante Annie te gaan, zo'n hartelijk warm welkom. Mijn moeder lag in het ziekenhuis aan de beademing en die zondag kwam tante Annie, die inmiddels in Tilburg woonde, naar haar toe en nam ma's hand en zei: "Greet, ik geef je kracht hoor!" de volgende dag kreeg ze pijn in haar buik. Twee weken later werd ze op woensdag opgenomen en ging ik naar Tilburg om haar te bezoeken in het ziekenhuis. Ze zat rechtop in bed, haar piekfijn omhoog gestoken zoals altijd, make up in orde en een mooi pyamaatje aan. Annie en Anja hadden het over chemo en een pruik want haar haar was haar heilig. Ze lachte nog en was lief als altijd. Even later vertelde ze iets wat ze me nog nooit had verteld. Mijn moeder had altijd hele verhalen over de oorlog maar Annie leek daar niet zo mee bezig. Ze was twee jaar jonger dan mijn moeder en inmiddels achtenzeventig. Annie vertelde dat ze als kind naar haar vader ging en de ramen stukgeslagen vond. De buren zeiden dat haar vader en zijn nieuwe vrouw en kindje net waren opgepakt bij een razzia en op weg naar de Hollandsche Schouwburg. Ze rende er naar toe om haar vader te zoeken. Aangekomen zag ze een vrachtwagen waar mensen uitgeladen werden. Ze keek wanhopig of ze haar vader zag toen er een grote Duitser naar haar toe kwam en wegschopte. Ze rende naar huis en heeft hem nooit meer gezien.

Ik was in shock... dit had ze nooit verteld en mijn moeder ook niet. Hoe is het mogelijk dat ze daar al die jaren zo mee heeft kunnen leven? Zo stabiel, wat er ook in haar leven gebeurde, ze bleef rustig en vriendelijk en leek ook van het leven te genieten.

Die vrijdag stierf mijn moeder en ik probeerde Anja te bereiken, dat lukte niet. In de namiddag belde ze dat Annie ook ging. Annie stierf de dag erop. Anja en ik raken er niet over uit gepraat over hoe dat nou mogelijk was. Tante Annie verdient een ode voor haar leven, mijn moeder leek altijd de sterkste van de twee met haar grote mond maar tante Annie was de stille kracht!

Foto: Annie twee maanden voor ze wegvloog:

Alle reacties:

2Lih-Mei Chiu en 1 andere persoon

Hoog hoger hoogst en toch soms zo klein...

Het is zo herkenbaar voor de meeste van ons: al jaren coach ik personeel bij diverse organisaties. Van CEO tot huishoudelijk medewerkers en ze zitten vaak met dezelfde problemen. Allemaal kijken ze op tegen hun meerdere en maken zichzelf kleiner. Dan heb je de 'hoogste' in de organisatie en waar moet die  nog tegen op kijken en ja hoor... ook die heeft een tante of iemand bij het bestuur waar hij/zij tegenop kijkt en waar ze zich kleiner bij voelen. Een interessant gegeven en ik vind het heerlijk om met ze te werken juist omdat ik het gevoel zo goed heb gekend.

Weet nog dat ik jaren geleden op dezelfde dag de eigenaar van een grote organisatie coachte en een meisje van 16 die op het VMBO zat. Hij kwam eerder en toen een paar uur later het meisje tegen over me zat kwam ze met het zelfde verhaal: "Ik ben niet goed genoeg... ik voel me zo klein bij anderen vergeleken." Ze was stomverbaasd toen ik vertelde dat een paar uur daarvoor een directeur hetzelfde had gezegd.
Ik ken het zelf natuurlijk ook heel goed maar ben al zo'n jaar of dertig tot inkeer gekomen en het besef dat het allemaal onzin is en alleen maar een idee. Af en toe stink ik er weer in maar heb het gelukkig snel door en dan adem ik uit.

Ook de onderdirecteur moest onder handen genomen worden en de daaronder directeur en ja hoor allemaal met het zelfde probleem. Allemaal vaders die... of moeders die... of leraren die opmerkingen maakten waar de honden geen brood van lusten.

Ik zat ooit aan tafel met een stel heel intelligente oudere mensen. 'Toevallig' bleek dat hun vaders allebei het zelfde hadden gezegd: "Jullie zijn zo stom als het achterwerk van een varken!" Dat was zestig jaar geleden en ze hadden het op hun harde schijf vast gezet en waren daar het leven mee in gegaan. Dat had natuurlijk zo z'n invloed op banen keuze, partnerkeuze, manier van doen. De één had het mooi verborgen weten te houden door een ietwat arrogante houding om de boel te compenseren. De ander was altijd wat lieverig en een pleaser om te compenseren.

Werkte veel in de zorg en de verzorgers hadden ook vaak zo'n tik overgehouden aan opmerkingen en hadden de neiging ontwikkeld zich te dienstbaar op te stellen. Het is eenvoudig te verhelpen en men is altijd verbaasd te ervaren hoe snel het werkt. Het is een mindset die je als je je wijzere zelf inzet makkelijk te doorzien is. We hebben allemaal een wijzer iemand in ons die we meestal gebruiken als vrienden onze raad nodig hebben maar voor onszelf zitten we vast in onze verwarde gedachten. Tot we het doorhebben.

Eerst zijn het mensen die onze gedachten beïnvloeden en dan zijn het onze gedachten die ons leven beïnvloeden. Als we het doorhebben en we hebben de wil, de intentie en een manier hoe, dan is het mogelijk onszelf snel op gelijkwaardig niveau te krijgen.
Gedachten zijn er om te gebruiken. Het zijn tools en wijzelf zitten aan het roer.

Denk bij jezelf: 'wij zijn gelijkwaardig'. 'Ik ben goed zoals ik ben' en adem rustig in en uit. Als je tegenover iemand zit waar je je normaal klein bij voelt, zorg dat je goed zit. Bedenk dat je gelijkwaardig bent. Adem af en toe uit want meestal zit je adem dan hoog. Dat maakt rustig. Als je dan voelt dat je knikkende knieën hebt of een rode kop, denk dan: 'Ha mooi, dat hoort bij het afkicken maar ik ben en blijf gelijkwaardig.  Het is hetzelfde effect als het afkicken van sigaretten. Als je het eenmaal ervaren hebt en je inderdaad gelijkwaardig voelt dan gaat het steeds makkelijker. Je merkt dat de ander wat zakt met de arrogantie want er is niets om arrogant over te zijn. Je bent ontwapenend. Echt het is een heerlijk gevoel.

Mocht je er last van hebben... oefen maar... veel plezier. Lukt het niet meteen dan kun je altijd een coachgesprek aanvragen, dan kunnen we samen oefenen.

Ps. Die schoenen zag ik in St. Tropez... ik heb ze maar laten staan.