Death Café

Ja wat moest ik me daar nu bij voorstellen. Ik werd gevraagd of ik er naar toe wilde. Wie wil nu naar het Death Cafe? Het heeft in de eerste instantie iets sinisters: het woord deathcafé. Wat kan ik verwachten? Een doodskop op een kopje geeft het idee van een soort freaks die de dood als fetisj zien. Gonnie Jansen, die ik ken van een interview met een wederzijdse bekende die stervende was, en dat op een zeer integere en mooie manier deed, tipte me ook. Als zij het speciaal vindt dat moet het wel goed zijn. Met vriendin Len die ook geïnteresseerd is stapten we er op af.
De dood is de laatste jaren vaak bij me langs geweest en ik moet zeggen dat waren zeer interessante en diepgaande ervaringen die mijn leven hebben verrijkt.

Ben bang dat ik moeilijk mee kan gaan in treurige verhalen over mensen die gestorven zijn omdat ik inmiddels ontdekt heb dat de dood de dood niet is maar het begin van een nieuw leven en wat voor leven. Vrij van jeuk en pijn en lichaamsgedoe krijg ik juichende berichten van mijn moeder van de andere kant. Zag mijn vader even weer jong en zeer vrolijk voorbij flitsen en heb nog talloze andere ervaringen waardoor ik er van overtuigt ben dat het zo is. Dat geeft het leven een oneindige ruimte en de angst voor de dood is weg. Dus moet ik dan treuren over oude, zieke lichamen die wegvallen waardoor de ziel vrij komt?
Natuurlijk mist men de geliefde en daar heb ik respect en empathie voor. Eerlijk mis ik mijn mensen niet... omdat ik weet dat ze af en toe om me heen zijn en dat er soms meer en dieper contact is dan vroeger.

We kwamen aan bij het café en er zaten een stel mensen aan drie verschillende tafels. Alles door elkaar van heel jong naar grijs. Ik schoof aan en werd van harte welkom geheten. Ieder mocht tien minuten vrij de eigen ervaringen vertellen zonder onderbrekingen of vragen. Met het onderwerp de dood kun je niet oppervlakkig blijven. Dus een stel vreemden leerden elkaar in zeer korte tijd aardig kennen en ieder gaf zich eerlijk en open bloot over dat wat raakte. Natuurlijk ieder op de eigen manier. Kun je glimmen en lachen als je het over zo'n onderwerp hebt. Jazeker... zelfs al is het een heftige gebeurtenis geweest. De één heeft nog een hoop te verwerken, de ander vertelt met enthousiasme over kwetsbaarheid en dat juist het afscheid naderbij brengt dan ooit. Weer een ander werkt in een hospice waar ze mensen de gelegenheid geven in een liefdevolle, rustige omgeving te sterven zelfs met voetmassages. Ik ben altijd bang dat ik met mijn blijheid de boel verstoor maar me inhouden is ook geen optie... dus ik vertel terwijl ik me zeer gelukkig voel over mijn ervaringen met mijn ouders en wat dat me doet. Heerlijk om dat te kunnen doen met mensen die me open aankijken en het niet gek vinden.

Death-café is een mooi initiatief waarbij ieder in de eigen waarde blijft. Het is natuurlijk geen therapie, daar is de tijd te kort voor. Wel een gelegenheid om geïnspireerd te raken en te inspireren, om op veilige manier kwetsbaar te kunnen zijn zonder dat mensen gaan zuchten: daar heb je haar weer. Er heerst totaal geen slachtoffersfeer... ook niet als er nog veel te verwerken blijkt. Alles is goed. Dank aan de sprankelende zeer levendige mensen die dit organiseren.

Death Café

If you trust yourself, you can do it!

Zo rond 1990 was ik in het hoofdcentrum van een meditatiecentrum in Rajastan. Ik liep wat rond om me te laven aan de schoonheid van de witte gebouwen en de prachtige planten toen een bewoonster naar me toe kwam. Ze vroeg: "Wil jij straks de meditatie leiden?" Dat betekende voor een gigantische zaal zitten op een enorm podium met zo'n vijfhonderd mensen. Ik antwoordde: "Sorry, maar dat heb ik nog nooit gedaan!" "If you trust yourself you can do it!" zei ze met een prachtige India'se tongval, terwijl ze recht mijn ziel in keek met haar grote zwarte ogen. Natuurlijk ze had gelijk! Ik werd in een lap stof van zo'n 15 meter gewikkeld en daar ging ik in mijn sari. Eerst een hoop trappen op en voor ik naar de meditatiehal ging moest ik nog even geld halen bij de bank. Daar zat een vrouw aan een bureau met stapels geld om zich heen. Ze vroeg: "Wil je alsjeblieft even op de bank passen?" Had ik ook nog nooit gedaan maar dit keer hield ik wijselijk mijn mond en zat zo'n twintig minuten met kloppend hart op het geld te passen. Wat een vertrouwen!

Nadat ze weer terug kwam en ik mijn geld had klom ik verder naar de meditatie hal. De sari begon hier en daar al los te raken. Zoiets is niets voor mij. Met bonkend hart nam ik plaats op het podium en zag uit over de mensen die uit allerlei landen van de wereld kwamen. Ze zaten rustig en sommigen keken me aan... anderen leken in slaap. De bedoeling was dat ik iedereen om de beurt een tijdje aan zou kijken om de blik van God door te geven. Tja, hoe doe je dat? In het begin zat ik te schuifelen en voelde me onzeker. Na een tijdje zat gaf ik me over en zei in mezelf: 'Oké, hier ben ik: laat het maar gebeuren' en werd ik rustig. Elke keer als ik iemand aankeek voelde ik golven van liefde door me heen trekken. Als iemand zat te slapen en ik keek dan schoot men steevast wakker. Dat was mijn ervaring ook als ik zelf in de zaal zat en ik werd aangekeken. Als ik dommelde dan schoot ik wakker en keek recht in de ogen van degene op het podium. Altijd raak.

Een bijzonder moment in mijn leven en ik ben nooit meer de woorden vergeten, zeker niet in moeilijke situaties: "If you trust yourself you can do it!"

"Marja, bewust leven hoor!"

Mijn moeder zei vaak: "Marja, bewust leven hoor!" "Ja hoor" antwoordde ik verveeld en dacht er verder niet over na. Mijn moeder zei wel es meer wat. Ze zei bijvoorbeeld ook: "Ik weet dat we allemaal één zijn... allemaal, niemand uitgezonderd." Ze zei dit als ze haar wijze zelf was en ze oefende er ook mee. In de tram bijvoorbeeld dan glimlachte ze iedereen toe en had met iedereen praatjes. Als ik wel eens vrienden en vriendinnen thuis had uitgenodigd, zaten ze in een grote kring om haar heen naar haar te luisteren. Ze vonden haar geweldig. Ik zat te kniezen van jaloezie. Woedend was ik: 'Laat ze van mijn vrienden afblijven die komen voor mij!' Terwijl ze zat te vertellen over éénheid en de kracht van gedachten was ik de enige die niet luisterde.

Nu ben ik degene die het heeft over bewust leven en over de kracht van gedachten. Ik heb geen dochter die in een hoekje zit te kniezen of haar ogen laat rollen van: "Daar heb je haar weer..."
Wie had ooit kunnen denken dat ik het over zou nemen?

Boek met vijfennegentig verhalen over 'Liefde en Licht uit de praktijk': 'Niets meer te bewijzen'

Inleiding

Dit boek gaat over van alles wat ik zoal meemaak in mijn leven en werk. Al mijn ervaringen hebben me zoveel geleerd dat ik een blijer mens geworden ben en beter met moeilijke situaties om kan gaan. Ik heb een enorme drang in me om alles wat ik leer door te geven. Dat is de beste manier om het in ons leven te integreren. Dus als je er iets aan hebt, geef de tips vooral door.

Dit boek kun je gebruiken op je werk en in je privé leven. Het zijn verhalen over mijn ouders die inmiddels beiden gestorven zijn. De laatste jaren van mijn vader, het bijzondere leven van mijn moeder, mijn avonturen als trainer en coach en de inzichten die ik hier uittrek. Ik heb er over gedacht een apart boek te maken over werk en leven maar ik heb toch besloten geen onderscheid te maken. We nemen immers overal onszelf mee.

Als je naar je leven kijkt en ik naar het mijne zit het boordevol aanwijzingen en uitdagingen waar ik vroeger geen flauw benul van had. Waar ik toen dacht dat ik ongelukkig was met een moeder zoals de mijne en met mijn zogenaamde onkunde en minderwaardigheidscomplexen, zie ik nu wat voor rijkdom er in elke ervaring zat. Dat wat me vroeger benauwde en zo ongelukkig maakte doet me nu glunderen omdat elke gebeurtenis inspireert tot het schrijven en doorgeven van de schoonheid en de betekenis die ze aan mijn leven geven. 

De tips die ik in dit boek meegeef heb ik eerst zelf uitgeprobeerd om te zien of ze werken. Ik geef alleen door wat ik zelf heb meegemaakt en wat het mij heeft gedaan. Ieder kiest z’n eigen unieke weg. Ik ben geen goeroe voor anderen. De goeroe zit in onszelf en het is aan ons om die te ontdekken.

Marja Ruijterman

Hier te bestellen: 'Niets meer te bewijzen'

€ 15,- als e-book: € 9,99

 en het is te koop bij Centrum de Roos in Amsterdam

Wil je me uitnodigen voor een lezing over Niets meer te bewijzen: contact@marjaruijterman.nl

Massahypnose

Van de week gaven een collega en ik een workshop aan vrouwen in de thuiszorg. Tussen de bedrijven door zei één van hen opeens: "Het regent: ik ruik het! Dat ruik ik altijd meteen!" 

We keken allemaal naar buiten en ja hoor: stromende regen. Een wolkbreuk. We hadden 't er even over en bogen ons daarna weer over de zaken waar het om ging die middag.

Na een uur stond ik buiten. Het was droog. Kurkdroog. Geen spatje op mijn auto, geen druppeltje op de struiken voor het zorgcentrum. Niets. Ik had toch duidelijk een enorme hoosbui gezien. Bedacht me dat de vrouw het met zekere autoriteit had gezegd. Ze kon ruiken dat het regende, ze zei dat het regende en we zagen het. Zo werkt het dus. Nu in het klein en met minimaal effect. In het groot via de tv, social media en andere kanalen. Dus eerst maar even checken of het echt regent.

Slecht nieuws brengen

Slecht nieuws brengen is een hele kunst. Het brengt veel onrust en spanning met zich mee. Daarom

bouwen we hele muren om ons heen. We hebben het allemaal wel eens meegemaakt: je wilt je

relatie beëindigen of je wilt niet meer met iemand samen werken.

Nu wil ik het hebben over leidinggevenden die mensen moeten ontslaan, dit is in deze crisistijd

natuurlijk schering en inslag. Wanneer het nieuws op een harde manier wordt gebracht kan dat een

hoop wrok geven.

Enkele voorbeelden uit de praktijk: een leidinggevende zei tegen de vrouw dat hij zelf ook weg

moest. Ze schoot vol omdat ze het erger voor hem vond omdat hij een gezin met kinderen heeft en

zij toch al drieënzestig was. Ze troostte hem en hij keek verdrietig en zat met een hangend hoofd aan

zijn bureau. Later bleek dat hij inderdaad weg moest maar om een heel andere reden, namelijk: hij

had promotie gemaakt en zou directeur van het bedrijf worden. Dat was hij even vergeten erbij te

vertellen.

Iemand via een sms-je de bons geven of ontslaan is heel makkelijk maar komt des te harder aan waardoor het verwerken moeilijker is en langer duurt. De manier waarop de boodschap is gebracht

blijft vaak langer hangen dan de boodschap zelf.

Bij de KPN werden mensen die er dertig jaar hadden gewerkt en net voor hun pensionering stonden

na een gesprekje van tien minuten op straat gezet.

Nog zo iets: soms horen mensen het via de media en niet van de werkgever zelf. Gisteren hoorde ik

nog dat een grote schoenenfirma zijn mensen in een grote hal bijeen had gebracht. Zij werden

verdeeld in vakken A1, B1, A2, B2. Vervolgens werd er omgeroepen: de mensen van vak B1 zijn

ontslagen... de B2's mogen blijven enzovoort. Velen hadden er jaren met hart en ziel gewerkt.

Het is angst voor de confrontatie en het werkt averechts.

Zag van de week het volgende gebeuren. De directeur nam er zelf niet de tijd voor of durfde het niet

aan en liet daarom een video zien waarin hij de slechte boodschap mededeelde. Met een

videoboodschap personeel ontslaan geeft ook te denken. Zeker als het om een klein bedrijf gaat

waar men elkaar goed kent. Een medewerkster mocht de reacties opvangen, wat zij overigens met

veel zorg en aandacht deed. Ze viel haar leidinggevende niet af. Ze stond daar met open houding

voor de medewerkers, luisterde goed en gaf gelegenheid tot reageren.

Wat ze kon beantwoorden deed ze en de rest verwees ze door naar de leidinggevende. De vrouw gaf

ieder het idee dat alle gevoelens en reacties er mochten zijn en dat er aandacht en warmte was.

Deze vrouw heeft een grote gave.

Dus werkgevers: wanneer je het slechte nieuws toch moet brengen omdat het echt niet anders kan...

doe het op een menselijke manier! Er is op internet genoeg te vinden over de manier waarop en er

zijn trainingen over te volgen. Daar ga ik nu niet op in. Je kunt allerlei methodes leren: het

allerbelangrijkst is: Wees moedig, wees menselijk en vergeet je hart niet! Aan degenen die

ontslagen worden: Verwerk het goed maar blijf er niet in hangen. Ook niet als het nieuws op een

slechte manier is gebracht. Daar heb je alleen jezelf mee.