Ja hoor... er was iets gaande. Mijn vader ontmoette een dame bij het Maarten Luther ouderencentrum toen hij drieënnegentig was. Hij zat drie keer per week bij een groepje mannen die elkaar niet veel te vertellen hadden. De krant werd voorgelezen maar die had mijn vader zelf al gelezen. Een aardige vrouw nodigde mijn vader uit om bij de vrouwen te zitten. Daar was het gezellig. De volgende keer durfde pa niet uit eigen beweging naar de vrouwen toe te gaan. Ik moedigde pa aan: "Ga nou fijn bij die leuke vrouwen zitten." Hij was te verlegen. Tot het moment dat de mannen een bal naar elkaar moesten gooien. Pa stond op en zei ferm: "dit trek ik niet!" en voegde zich bij de vrouwen.
De vrouw die hem eerder had uitgenodigd vond ie enig. Ze hadden zelfs al een paar keer afgesproken en elke keer vroeg ik: "hoe heet ze nou?" en dan wist ie het nog niet. "O ja... ik zal het de volgende keer vragen dan gaan we elkaar tatoeëren!". Beppie bleek ze te heten.
Beppie wilde me graag ontmoeten en ik was natuurlijk ook zeer nieuwsgierig. Toen we boven kwamen stond ze al bij de lift. Alles was goud aan Beppie. Haar blouse, haar haar, haar lippen en haar nagels. Beppie omhelsde me alsof we elkaar al jaren kenden en was zichtbaar ontroerd wat mij ook wel wat deed. Ze trok me de hal door naar binnen en zette me op een stoel. Voor zo'n oude dame van negenentachtig was ze behoorlijk sterk. Haar ogen leken te gloeien van levenslust en intensiteit. Mijn vader zat op de bank. Beppie trok een stoel bij mijn stoel, ging pal voor me zitten en keek me recht aan: "Vertel, wie ben je?". Ik dacht: 'O, God... mijn moeder in het Goud!' Van Zwarte Greet naar Gouden Beppie! Mijn moeder zou precies zo gedaan hebben en ja hoor Beppie praatte en praatte en mijn vader zat weer stil op de bank een beetje te suffen terwijl hij juist na mijn moeders dood zo los was gekomen. Het zal toch niet?
Ze hebben een aantal maanden een fijne tijd gehad. Borreltje bij Beppie en dan weer een borrel bij pa. Ik zorgde voor een advocaatje met slagroom waar Beppie dol op was en ze was altijd leve de lol en vol grapjes en wijze opmerkingen. Pa leefde op en zorgde dat hij er keurig uitzag. Het heeft niet lang geduurd. Beppie begon te herhalen en te herhalen en dat deed mijn moeder ook al jaren... het werd hem teveel. Beppie ging naar een verpleeghuis in Osdorp. Pa werd ziek en kon niet meer thuis wonen. Na een tijdje toen pa weer was opgeknapt gingen we op bezoek bij Beppie. Ze omhelsden elkaar hartelijk: "Oh, dus je woont niet meer in Osdorp?" "Nee, bij het Vondelpark." Oh, dus niet meer in Osdorp?" Zo ging het een tijdje en ik hoorde pa binnensmonds vloeken maar ze zaten hand in hand en daar ging het om.
Inmiddels zijn zowel zwarte Greet als gouden Beppie en stille Nico al jaren aan het hemelen. Ze hebben het gezellig daar en kennen geen jaloezie aan 'de andere kant'.
No comments:
Post a Comment