Dertien jaar geleden ging ik naar een "Overzicht tussen levens"-therapeut, nieuwsgierig door het enthousiasme van een vriendin die zo'n sessie meemaakte. Een vriendelijke heer met sik ontving me in een chique villa en ik mocht op een keurig bed liggen.
De man telde snel terug van vierenvijftig naar steeds vroeger in mijn leven en af en toe stopte hij en dan hup: was ik er meteen: Zag mezelf als tienjarige in bed boekjes lezen. Dan vroeg hij: "Wat doe je?" "Boekies lezen"... hoorde ik mezelf zeggen met een kinderlijk klein stemmetje en een Amsterdams accent. "Wat voor boekjes?" "Stripboekies." Ik sprak vroeger nogal plat Amsterdams. Terug in de tijd en verder en verder... tot ik mezelf terugzag als jongetje in een klein steegje in Amsterdam. Spelend met een kruiwagentje. De zon scheen en ik voelde me heerlijk en het leven was vol beloften. Mijn moeder zag ik in een donker klein grauw kamertje in een hoekje zitten. Daarna zag ik mezelf op een kantoor werken. Een kale saaie ruimte en ik haatte het. Maar ik bleef. Jaren en jaren op dat kantoor. Ik hoorde mezelf steeds zeggen: "Nah, is dat 't nou? D'r is niks an." Zo leefde ik voort tot ik op straat neer viel en stierf.
Ik zag alle gemiste kansen. Ik had alleen maar naar buiten hoeven lopen en was vrij geweest. Had alleen maar wat fruit hoeven inkopen en verkopen op de markt of lopen tot ik bij een boerderij kwam en mijn diensten aanbieden en dan weer verder. Ik had zo die deur uit kunnen lopen, maar had het niet gedaan en voelde zo'n spijt in me opkomen. Een vlammende pijnlijke spijt, ik had mijn leven verpest. Iemand zei "Je hoeft niet zo te treuren je kunt elk moment nieuwe keuzes maken" Op dat moment nam ik me voor in een volgend leven het zo interessant mogelijk te maken. Dat gaf ruimte.
Dat was het. Geen interessante koningsverhalen of slavernij of oorlogen... nee, een doodsaai leven. Terwijl ik naar huis reed voelde ik me zalig. Als dit het volgende leven is dan heb ik het inderdaad zo interessant mogelijk voor me zelf gemaakt. Er is zoveel meer te beleven dan ik ooit dacht en dit leven levert me zoveel waardevolle momenten en ontmoetingen op dat ik er over kan blijven schrijven.
De volgende dag fietste ik naar mijn geliefde Vondelpark en op het terras zat iemand die ik al jaren ken. Ze zat te somberen. Ik vertelde haar het verhaal van mijn reis in de tijd van de vorige dag. Ze klaarde helemaal op. "Verhip" zei ze. "Dat is precies waar ik tegen aan hik. Ik werk al vijfentwintig jaar bij hetzelfde bedrijf en ik wil al jaren iets anders doen waar ik ook voor heb gestudeerd maar ik durf niet. Dit is het... ik hou er mee op!" Een paar dagen later kreeg ik een mail dat ze ontslag had genomen. Nu krijg ik mails van haar vanuit het buitenland waar ze haar huidige werk doet.
Zo zie je maar... waar of niet waar, het is altijd ergens goed voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten