Een piano in de keuken

Zoals er ooit ineens een Egyptenaar in een tent in de keuken woonde* stond er ook ineens een piano. Iemand had hem daar gestald en het was een droom die waar werd. Oh, wat wilde ik graag een piano als kind maar mijn ouders hadden net geld voor een blokfluit. Ik kon er aardig deuntjes op fluiten maar op de muziekschool faalde ik schromelijk omdat ik maar geen noten kon leren. Wel speelde ik wat stukjes Bach hoewel ik geen idee had dat het Bach was.

In het NRC gebouw stond jaren later opeens een piano en tot mijn eigen verbazing kon ik aardig improviseren. Omdat we in die tijd nogal bezig waren met seksisme, klassisme en nog zo wat, vond ik dat een vriendin die wel de kans had gekregen mij les moest geven. Zij kwam van 'hogere klasse' en omdat ik dat niet eerlijk vond zei ik: "Jij moet mij les geven." Ik schrijf dit met rode konen van schaamte maar ja het is echt gebeurd en ik kan er niet omheen. Ze reageerde wat verbaasd maar deed het wel maar het ging niet... kinderdeuntjes spelen vond ik niet interessant genoeg en ik wilde meteen het grote werk.

Mijn moeder zei altijd als ik blokfluit speelde: "Geef dat kind een Fanta.. " naar de toen beroemde reclame en dat vond ik vreselijk en voelde me niet serieus genomen. Toen mijn moeder in het NRC gebouw naar me stond te luisteren had ze in mijn ogen ook weer die Fanta-blik en ik haatte het. Gelukkig nam mijn vader een foto en als ik nu naar de foto kijk dan zie ik liefde. Dat voelt veel prettiger. Boven heb ik een Casio staan en het wordt tijd dat ik daar weer es op ga spelen. Wie weet hoort ze het...

Lees ook: Er woont een Egyptenaar in de keuken